Yazar: mehmet

Dün geç bir saatte araçla gündüz pazar kurulmuş olan sokaktan geçtim. Çöpçüler, pazar yeri artıklarını süpürüyorlardı. Satılamamış ya da ayıklanmış sebze ve meyve artıklarını süpürüyor, çöp kamyonuna dolduruyorlardı. Lahana kabukları, çürük elma-armut nev’inden meyveler ve daha neler neler. Aklıma nedense o gün ara bir sokakta…

“Güzel bir mayıs sabahı, incecik bir amazon görkemli bir al kısrağın üzerine binmiş, çiçeklerin arasında, Boulogne Ormanının yollarından geçiyordu…” Veba’nın bittiğine seviniyorum çünkü tam göğsümün üzerine oturdu okuduğum süre boyunca. Veba bitti ama etkileri sanki uzun bir zaman düşünce dünyamda dolaşacak gibi. Veba’nın bittiğine seviniyorum….

Zekice yazılmış bir roman kadar insana zevk veren kaç şey var ki şu dünyada. Bir olay akışı, olayların birbiriyle güzel bir şekilde ilişkilendirilmesi, bu bağlantıların arasında bir iki edebi zenginlik, bir iki zekice söz, bir iki gönderme. Hepsinin olduğu bir kitap işte Kan ve Gül….

Şairlerin yalancı olduğu ile ilgili ayet oldum olası kafamı karıştırmıştır. Neden yalan söylesin ki şairler, yalanla ne tür menfaat sağlayabilirler ki kendilerine? Büyük şair Fuzuli de bu konu üzerine çok düşünmüş olmalı ki, bir şiirinde bu ayeti üzerine alarak “Ger derse Fuzûlî ki güzellerde vefâ…

Adem’den önce; ilk insandan önceki farazi bir dünyada, insan öncesi varlıkların ya da insanların atalarının insana evriminden önceki aşamalarından bir dönemi anlatıyor. Kitabın kahramanı da 19. yüzyıl sonunda yaşamakla birlikte rüyalarında, Adem’den önceki atasının hayatını yaşayan bir insan. Çift karakterli bir hayat yaşıyor, gündüzleri modern…

Sevgili Arsız Ölüm; Latife Tekin’in ilk kitabıymış. Yazarın hayat hikayesine şöyle bir göz gezdirince romanın otobiyografik öğeler taşıdığını düşündüm. Kayseri’nin bir köyünde doğan yazarın ailesinin İstanbul’a göçmesi ve orada yaşadıkları ile bilinmeyen bir yerdeki bir köyde doğan Dirmit’in ailesinin şehre göçmesi ve orada yaşananlar paralellik…

Sahne şöyle. Yaya geçidine çıkmadan önce, kaldırımdan inmeden, ışık direklerinin önünde durmuş, telefonuna bakarak gülümsüyor. Sahneyi daha sonra değişik platformlarda sergileyecek. Altına da yazacak: “Trafik ışıkları ve ben.” Onun altına arkadaşları yazacaklar. “Müdür, yine yakıyorsun.” Sonra da şu kadar kişi seni beğendi. Sonra da devam…

Belediye otobüsüyle eve giderken bir teyzenin -biraz da etrafına dinletmek için çaba göstererek- telefonla konuşmasına şahit oluyorum. Teyze, kızına nasihat ediyor. Kullandığı cümleler açısından dikkate değer bir konuşma: “Amcanı dinle kızım, senin amcan ne yaptığını bilen bir insan.” “İşte benim de senden beklediğim tam da…

Ah Hayiriciğim İrdal Beyfendiciğim. Sizinle tanışmamız ne kadar da geç kalınmış bir hadisedir. Varlığınızdan haberdar olmama rağmen bunca yıldır sizi dinlenmeye bıraktığım için ne kadar müteessirim bilemezsiniz. Bir rafta, benim ya da onun olgunluğu için sıra bekleyen kaç kitap var Saatleri Ayarlama Enstitüsü gibi bilemezsiniz….

Küçük düşünmeye alıştırıldığımız için başımıza geliyor her türlü musibet. Adaletsizliğin hüküm sürdüğü bir dünyada sürdürüyorsak yaşamlarımızı, açlıklarla, kıtlıklarla, mutsuzluklarla, savaşlarla… topluca söylemek gerekirse acılarla geçiyorsa kısacık ömürlerimiz, hepsinin suçu bireysel ve kolektif olarak bizdedir. Küçük düşünmek üzere alıştırdık zihinlerimizi ve hiçbir zaman alternatifini hayal etmedik….