Kurt Vonnegut‘un bu oldukça sıkıcı kitabı davet edildiği yerlerde yapmış olduğu konuşmalardan ve bu konuşmalarla paralel olarak aklına gelen bazı hatıralardan meydana geliyor. Vonnegut’un ikinci dünya savaşı sırasında esir düşüp Dresden bombardımanına şahit olup buradan sağ kurtulduğunu biliyoruz. Mezbaha 5 romanı da bu hatıralarının üzerine bina edilmiş olan yazarın en meşhur romanı. Yazar, sık sık bu romanına ve romanı oluşturan hatıralarına değinmiş bu deneme-hatıra kitabında.
“Okumak bir performanstır ve yazarın bu zor işi kolaylaştırmak için yapacağı her şey herkesin yararınadır.”
Bu kitapta, tanıdık olarak Catch-22’den bahsedilmiş. Dilimize Madde 22 olarak çevrilen bu romanı oldukça beğenmiştim. Vonnegut da beğeniyor anlaşılan. İlgimi çeken bir yer de Yaşar Kemal ile New York’ta vakit geçirmiş olması ve ardından mektuplaşmaları. Keşke yakın zamanlarda rahmetli olan Selahattin Duman ile de tanışmış olsalarmış. İkisinin yazı stilinin birbirine benzetildiğini okumuştum. Ruhları şad olsun.
“Silah kullanmanın aşağılık bir spor olduğunu düşünüyorum.”
Kitapta hoşuma giden bir diğer nokta da yazarın 2088 yılı için yaptığı kehanetler oldu. 1988 senesinde Vonnegut, yüz yıl sonrasında insanların evlerinden çıkmadan işe ya da okula gideceklerini öngörmüş. Öngörülerinin 2021 yılında tamamen gerçekleşmiş olduğunu görse daha ufuk açıcı kehanetlerde bulunurdu demek ki.
Batı Uygarlığı’na sürekli yaptığı eleştirilere bu kitapta da devam etmiş yazar: “Benim adım Batı Uygarlığı. Ben bir savaş hazırlığı bağımlısıyım.”
225 sayfalık bu kitabın sonuna doğru dikkatim iyiden iyiye dağıldı. Vonnegut romanı okumayı beklerken anlatısı ile karşılaştığım için olsa gerek. Yine de herhangi bir anlatıdansa sevgili Vonnegut tercih edilebilir okumak için. 1982 yılında yayınlanan Ölümden Beter Yazgılar’ı 2001 yılında Dost Kitabevi basmış. Çevirisini yapan ise Figen Dereli.
