Etiket: Öykü

Ayı İzi; Demirtaş Ceyhun’un “eylül öyküleri” başlığı ile yayınladığı öykü kitabı. Kitabı elime ilk aldığımda Eylül romantizminden esintiler taşıyan bir eserle karşı karşıya olduğumu zannettim fakat meğer eylül bildiğiniz her sene gelen eylül değilmiş de sadece 1980 senesinin eylülüymüş. Üzerine çok toprak dökülüp, tarihin labirentlerinde…

Sütten yoğurt, yoğurttan ayran, ayrandan tereyağı yapıyor insanlar. Hani, süt de kıymetli ama tereyağı olunca bir başka kıymetli oluyor. Bazı alkollü içeceklerin birkaç işlem geçirmeleri neticesinde başka içeceklere dönüştüğünü de duymuştum. Birincisi de iyi ama ikincisi daha iyi demek ki. Edebi eserler de yazarından izler…

Hikâyelerin de kendine özgü bir müziği varmış bunu anladım. Öykü pek sevmem, nadirdir öykü okuyuşum. Kâmil Erdem de elime geçtiğinde bayağı bir direndim okumamak için. Başucumda haftalarca yatırdım. Ama elime her alışımda da o müziğin atmosferine giriverdim. Öykü sevmeyişimin nedeni kopukluk. Birbiriyle bağlantısı olmayan hikâyeler…

Demirtaş Ceyhun’la ilk tanışmam biraz yanlış oldu. Babıali’nin Şu Son Kırk Yılı kitabını anlayacak olgunluğa ulaşmamış olduğum bir yaşta okuyup hiçbir şey anlamadan bitirmiştim. Belki de bugün çok seveceğim bir kitaptır, duruyorsa bir daha bakayım. Şimdi bu ikinci irtibatımız “Babam ve Oğlum” ile oldu. Babam…

Jean Paul Sartre’ın Bulantı’sını okumaya başlamış yarım bırakmıştım bir zamanlar. Adı içimi bulandırdı belki de bilmiyorum. Hikâyelerini daha kolay okurum niyetiyle aldım. Kitap beş tane uzun hikâyeden oluşuyor. Birinci hikâye olan duvarda İspanyol iç savaşı sırasında tutuklanan üç kişinin idama mahkûm edilmeleri ve idamı beklerken…

Hüseyin Karatay‘la benim tanışıklığım eskidir. Kıbrıslı gibi, Ana gibi çocuk yaşta okuyup da hafızamda yer etmiş kitapları vardır. Bir kaç ay önce bir yerde kendisine tesadüf ettim. Hüseyin Karatay diye tanıştırılınca hemen okuduğum kitaplarından bahsetmeye başladım yazara. Beni ne kadar derinden etkilediğini, en çok etkilendiğim…

Fikir, düşünce adamı, felsefeci Nurettin Topçu’nun bir hikâye kitabının olduğunu dahi bilmiyordum. Kitabı elime aldığımda hem şaşırdım hem de bir fikir adamının, “İsyan Ahlakı” gibi henüz benim kodlarını çözemediğim bir kitabın yazarının belki de fikirlerini bu hikâyeleriyle benim seviyemde anlatmıştır diye ümit ettim. Seviye konusunda…

Emrah Serbes‘in Behzat Ç. romanlarının üzerine okudum bu kitabı. Farklı diye yorum yapılıyor olsa da bence yazarın tarzı aynı. Bir isyanın dışavurumu. Bazı zamanlarda insan dilinin ucuna kadar gelen kelimeleri kovalıyor. Yedi sülalesine sövülecek adamın karşısında duruyor da bir kelime bile edemiyor, içi içini yiyor….