Abdullah Ziya Kozanoğlu’nun en sevdiğim kitaplarından birisi de Kolsuz Kahraman’dır. Çocukken çok severek okuduğum, tekrar tekrar okuduğum bu kitabı şimdi bu yaşımın gözleriyle bir defa daha okudum. Yine çok hoşuma gitti. Kısacık bir kitap, belki de Kozanoğlu bu kitabı çocuklar ve gençler için yazmıştır diye düşünüyorum. 1933 senesinde kaleme alınan Kolsuz Kahraman tarihi gerçeklerden birazcık saparak oluşturulmuş bir öykü. Çinilerin Türkleri esir almış olduğu bir çağda bir Türk çocuğu babasının bir Çin komutanı tarafından öldürülmüş olduğunu öğrenir. Öğrendiği gün ilk işi babasının intikamını almak olur fakat on yaşının aklı öldürdüğü beyin kızı, Sarıçiçek’te kalmasın mı.
Aradan geçen yıllardan sonra Sarıçiçek babasının öldüğü o gecenin kabusuyla büyüyüp bir genç kız olur. Babasının intikamını alıp, aldığı sırada bir ok darbesiyle kolundan yaralanan çocuk da büyümüştür. Acaba bu çocuğun dönüştüğü kişi kolsuz ve adsız bir otacı mıdır yoksa adı yedi dağda, dokuz avulda, kırk kalede korkuyla anılan Alpago mu?
120 sayfalık bu kısacık eser aslında ortaokullarda okutulsa yeridir diye düşünüyorum. Kitabın sonundaki öğüt kısmıyla bitiriyorum kelimelerimi.
“Bayrağımızın rengi solmasın. Yurdumuza yağı basmasın. Bizi birbirimizden ayıracak düşmanlar kahrolsun. Bileğinizi, kafanızın, çalışmanızın gücünden doğacak büyük Türk yurdu göz kamaştıran ışıklarıyle dünyayı aydınlatsın. Babalarınız gibi cesur, doğru sözlü, temiz yürekli, bayrağınıza ve yurdunuza bağlı kalınız.”
Bu kitabı 1950 yılında 3 sınıfa iken okumuştum bu gün ise 26 08 2022 halen unutmadım.
Zamanın eskitemediği kitaplardan.