Doğal Roman, Georgi Gospodinov‘un ilk romanıymış. Bende uyanan izlenim, o tarihe kadar başka edebi türlerde ürün veren yazarın başından geçen bir boşanmanın kendinde yarattığı travma üzerine bu romanı yazmaya başladığı yönünde. Roman genel itibariyle bir boşanma öyküsüne odaklanmış durumda.
Küçük bölümlerden oluşan roman boyunca, yazarın bir elinde tuttuğu ve asla bırakmadığı o boşanma öyküsünün etrafında çeşitli düşünceler akıp gidiyor. Tuvaletlerle ilgili düşünceler, böceklerle ilgili düşünceler, sallanan koltuklar ve saire.
“Hiç kimse rüyasından bir şey alıp getirememiştir. Dünyanın çıkışında görünmez bir gümrük vardır, orada her şeye el konulur. O şeyin durduğu bu ince sınırı ilk olarak çocukluğumda fark etmiştim. Ona “şey” diyordum çünkü bir isim koyamıyordum. O şey beni rüya çıkışında baştan aşağı arıyordu ve ancak yanıma hiçbir şey almadığıma emin olduğunda uyanmama izin veriyordu.”
“Sineklerin çoğu ezelden beri insanın etkinliklerine bağlı olarak onun etrafında yaşamıştır, bu nedenle onlara sinantropik hayvan denir (sin-beraber, antropos-insan).”
“Çocukluğumuzda sevildiğimiz kadar asla sevilmeyeceğiz” diyor yazar bir yerde. Nedensiz, sırf var olduğumuz için sevilmeyi bekleriz hayatımız boyunca fakat asla gerçekleşmez. “Çocukların vatanı yoktur. Onların vatanı çocukluktur.”
Değişik düşüncelerle dolu 45 bölümü 142 sayfaya sığdırmış Gospodinov. Daha önce Hüznün Fiziği romanını okumuş, sevmiştim. Bunu da sevmedim diyemem. Değişik bir tarzı var. Çeviriyi yine Hasine Şen Karadeniz yapmış, yine Metis Yayınları basmış.
