Kategori: HİKAYE

Suphi Bey, hürriyet günlerinden kalma alışkanlıkla elini saat cebinin bulunduğu yere doğru götürdü. Pamuklu kumaşa elinin değmesiyle birlikte kısa bir duraksamanın ardından esarette olduğunu kim bilir kaç bininci kez iyileşmekte olan bir yaranın kabuğunu tekrar kaldırır gibi hatırlayarak yaşadığı dünyaya geri döndü. Burası neresi… İstanbul’dan…

Vaktiyle rahmetli Hüseyin Kartal’ın zoruyla bir hikaye yazmıştım Ezcümle dergisi için. Üzerinden hayli zaman geçtiğine göre buraya almamda bir sakınca olmayacağını düşündüm. GÖZCÜ Gidiş… Gözcü soğuk taşların üzerine elini yerleştirerek, görebildiği kadarıyla uzakları taramayı sürdürdü. Aysız gecede görüş alanı kısıtlı, dünya zifiri karanlık. Biraz sonra…