Dinçarslan

Bir miktar genetik bilseydim daha iyi anlayabilirdim bu kitabı diye düşünüyorum. Bu haliyle de anlaşılır ama yine de eksikliğini hissettim. Yazar on senelik bir çalışmayla oluşturmuş bu eseri. Binlerce yıllık fosillerden mezarlara kadar her şeyi araştırdığı gibi arkeoloji, tarih, filoloji gibi bir çok alanda da araştırma yapmış.

Kitaptan anladıklarımı özetlemek gerekirse. İnsanlar genetik olarak haplogrup dediğimiz birimlere ayrılıyor. Bu haplogrup belli genetik özelliği taşıyan akraba topluluklar anlamına geliyor. A, B, C, D, E…. diye gidiyor. N, O ve P grupları Asya’da yaşıyor ve daha sonra R grubu ortaya çıkıyor. Garafiksel ifadesi şöyle  :

Bu grafikteki harflerden Türk Milletini temsil eden R. Bu R grubu da tarih içinde ayrılıyor (yaklaşık 25 bin yıl önce), R1a ve R1b olarak. Bu R genlerini taşıyan kimler var diye sorarsanız “kimler yok ki” diye cevaplarım ama önce şunu belirteyim ki hep Türk olduğunu düşündüğümüz kızılderililer aslında Q grubundan geliyorlar. Şekilden de anlaşılacağı gibi amcazadeler oluyorlar. R genini taşıyanlar ise biraz karışık bir halde ve başta Türkler olmak üzere şunlar: Slav ırkları, İrlandalılar (%63), Almanlar (%40), İngilizler (%45), Basklar (%93), Ruslar (%50), Yahudi milletinin içindeki Askenazi adlı bir grup, Sümerler ve yazarın iddiasına göre Sümerli olan Hazreti İbrahim ve Hz. İbrahim soyundan gelen Hz. Muhammed (A.S), Hititler, Lidyalılar, Yunanlılarla karışarak Hellen uygarlığını oluşturan Dorlar, Lidyalılar, Spartalılar (kaç yüz taneydi işte onlar), Saksonlar, Çekler, Keltler, Hindistan kastlarının en üstündeki kastta olanlar, Etrüskler, Finler, İsveçliler, Gotlar kitapta adı geçen belli başlı R grubu gen taşıyan milletler. Basklar ve Çerkezler çok yakın akrabaymış ayrıca. Aşağıdaki grafikte kırmızı ve sarı ile işaretli pasta grafik dilimleri R1a ve R1b genlerini taşıyan insanları gösteriyor. Yalnız Türkiye’de Avrupa kadar yaygın değil. Avrupa’da hele ki batı Avrupa’da Türkiye’de yaşayandan daha fazla Türk varmış orantısal olarak.

Yine yazarın iddiasına göre MÖ 12000 – MÖ 1000 yılları arasında Avrupa’da Türk kültürü ve dili hakim durumda. Hintlilerle Avrupalıların hiçbir akrabalığı yok, bu sadece İngilizlerin Hindistan’ı sömürmek için uydurdukları bir palavra. Zaten genetik yapıları farklı, süt enzimlerini sindirme açısından da incelenmiş bu milletler ve Hintlilerin Türkler gibi süt enzimlerini kolay sindiremedikleri ortaya çıkmış. Ölü gömme şekillerini de detaylı bir şekilde incelemiş yazar. Ölüleri gömme gelenekleri de Avrupa milletleriyle Türkler arasında benzerlik gösteriyor. Hatta ölüyü yakmayıp gömme işini yapanların hepsi Türk bile olabilir.

Yazar kitabının önemli bir bölümünde İskitler ve Peçenekleri incelemiş. Kral Arthur’un yuvarlak masa şövalyelerinin 6 tanesi İskitmiş. Heredot tarihinden de İskitlerle ilgili bilgiler edinmiş.

Kitabın bence en ilgi çekici yerlerinden biri de ilk sayfalarda bahsettiği kök R kısmı. Nasıl Maraş kahraman, Urfa şanlı, Antep gaziyse Malatya da kök olmalıdır diyor. R genlerinin kökü Malatyadaymış. Kökmalatya. Fena durmuyor.

Benim açımdan milllet ve ırk kavramları Müslüman olmanın yanında çok önemli bir yer tutmuyor. Türk olduğum için mutluyum, tarih boyunca kahramanlık, doğruluk ve vicdanlılığın örneği olmuş bir milletle aramda bir bağın olması benim için mutluluk kaynağı fakat dedelerimin son otuz bin yıl içinde hangi gruplarla akrabalık kurmuş olduklarını tahmin etmem mümkün değil. Benim seçimim olmayan bir durum hangi milletten olduğum ve Müslümanlık benim için Türklükten daha baskın bir kimlik. Bu açıdan yazarın eseri bana saf ırk diye bir şeyin olmadığı, bugün menfi milliyetçilik yüzünden birbirlerinin kanını döken insanların büyük ihtimalle aynı dedenin torunları olduğu mesajını verdi. Ülkemizin başına terör belasını saranlar bu şekil bir milliyetçiliği kullanıyorla kanlı emelleri için fakat bir DNA testi yapılsa herkese eminim ki %99 ihtimal çok yakın bir akrabalık ortaya çıkacak.

Togan yayınlarından çıkan 488 sayfalık bu kitabın yazarı Osman Çataloluk. Kitap 2012 yılında basılmış. Biraz teknik terimlerin ve isimlerin çokluğu kafa karıştırsa da zevkle okuduğum bir kitap oldu.

(konuyla ilgilenenlere www.eupedia.com sitesine göz atmalarını tavsiye ederim)

Yorum Bırakabilirsiniz

yorumunuz

Kitabın ismi aslında Bilge Erdoğan’dan İlkeli Numan’a ama başlığı bir miktar kısaltmak zorunda kaldım. Ahmet Akgül, önsözde de söylediği gibi Milli Görüş akımının içinden gelen bir isim, ’49 Elazığ doğumlu. Yazarın kitap çalışmalarının yanında Milli Çözüm diye de bir dergisi var. Dergiyi daha önce görüp duymadım, bir fırsat olursa incelemek isterim. Ahmet Akgül’ün onlarca kitabı da var fakat biraz problemli bir tip zira kendi fikrini kayıtsız şartsız kabul etmeyen herkesi işbirlikçi, mason vs. diye yaftalıyor. Şimdi buraya kadar yazdıklarımı hasbelkader okusa hemen beni de mason diye damgalar eminim. Zaten mason-sebatayist diye bahsettiklerinden uzun bir listede tanıdık bir isme rastgelince kafasına uymayan herkesi damgalıyor olduğu anlaşılıyor. Keşke biraz daha sakin olabilseymiş dedim içimden kitabı okurken. Kitabın bir bütünlüğünün olmayışı da yazarın bu aşırı heyecanlı kişiliğinden kaynaklanıyor. Biraz başı sonu belli, düzenli bir şey meydana getirseymiş çok insana faydalı olabilecekmiş. Ama ne yazık ki bir dereden, bir tepeden konuşarak sonlandırmış kitabını. Yazar hakkındaki bir diğer eleştirimse Erbakan’a bakış açısı. Sanki bir şeyh-mürit ilişkisi var aralarında. Erbakan’dan bu ölçüde bir hayranlıkla bahsediyor kitap boyunca. Erbakan’ın kıymetli bir insan olduğunu ben de düşünmüyor değilim fakat hiçbir insan evladının bu kadar da kusursuz olduğuna inanmam. Gelelim kitaba:

Kitap neredeyse tümüyle Numan Kurtulmuş’un Milli Görüş’e ihanet etmiş olduğundan bahsediyor. Yazar göre daha önce Korkut Özal’ın, Tayyip Erdoğan’ın yaptıklarının bir benzerini yapıyor Kurtulmuş. Benim açımdan da Kurtulmuş’un hareketleri pek tasvip edilebilecek durumda değil. Bir partiden ayrılıp yenisini kurması, sonra o partiyi fesh edip muhalefet ettiği partiye geçmesi bir zamanlar bende oluşmuş Kurtulmuş sempatisini sıfıra indirdikten sonra eksiye geçerek bir miktar da negatif doğrultuda ilerletti. Kendisine artık antipatiyle bakıyorum, söylediklerine itibar etmiyorum. Ahmet Akgül’de kitabını baştan sona kendi antipatisine ayırmış, daha önce de Kurtulmuş’u sevmediğini değişik tarihlerdeki değişik hadiseleri örnek vererek anlatmış.

Dikkatimi çeken bir mesele çok az değinildiğini düşündüğüm Bilderberg toplantıları. Senede bir değişik ülkelerde gerçekleşen bu toplantılara dünyanın her yerinden etkili insanlar katılıyor ve ülkemizden son yıllarda Ali Babacan katılmış bu toplantılarda. Resmi olmayan bu toplantılarda ne konuşulduğu da belli değil. Bu tür organizasyonlar hoşuma gitmiyor niyeyse. Bir de siyonist CFR – Council of Foreign Relations diye think-tank kuruluşundan bahsetmiş yazar. Bu kuruluşu da Bilderbergle birlikte kara listeme almış bulundum.

Kitabın devamında Erbakan’ın görüşlerinde de bol bol yer verilmiş. Erbakan’ın fikirlerini merak edenler için doyurucu olmasa da tadımlık bir bilgi verilmiş. Ben de rahmetli Erbakan’ı çoğunlukla takdir ettiğim için bu kısımları da dikkatlice okumaya çalıştım. Zekası efsane olmuş bu devlet adamının fikirlerini bir miktar daha öğrendim. Milko diye bir kavram ortaya koymuş mesela. Milli Görüş, Saadet Partisi, Milli Gazete, Anadolu Gençlik Derneği bu milkonun unsurları. Cansuyu derneğini de Erbakan kurmuş. Eleştirilebilecek yön ve fikirleriyle birlikte takdir toplayacak bir çok düşünce ve projenin de mimarı olarak ben Erbakan’ı hayırla yad ediyorum.

Togan yayınlarının çıkardığı bu kitap 500 sayfa ve yazarı Ahmet Akgül.

Yorum Bırakabilirsiniz

yorumunuz

Yıldız Ecevit’in yazdığı Oğuz Atay biyografisi Ben Buradayım kitabını okumaya çok önceden başlamış, yarım bırakmıştım. Kolay kolay elime aldığım bir kitabı yarım bırakmam, yarım bırakılan işler aklımın bir köşesinde kalıp beni uzun süre rahatsız ettiği için bir an önce bitirmeye çalışırım. 6 sene önce alıp okumaya başladığım bu kitabı ilginç bir şekilde ortalarında bir yerde yarım bıraktım ve bu yıllar zarfında elime bile almadım. Sebebi sanırım Atay’ın karışık dünyası ve bu kitaba benim yaptığım gibi yarım kalmış hayatıydı. Oğuz Atay Türk Edebiyatında yeri bambaşka olan bir yazar. Yazdığı her şey kendini ve dışarıya vuramadığı iç dünyasını yansıttığı için kendinin dışında bir şey yazmamış Atay, bu yüzden eserlerine otobiyografi demek de uygun düşebilir. Yıldız Ecevit’in yaptığı ise Atay’ın arkasında bıraktığı ipuçlarını birleştirerek gerçek resmi ortaya çıkarmak olmuş. Yıldız Ecevit’ten de takdirle bahsetmek istiyorum. Kitabın adını bile koyarken Oğuz Atay’ı ne kadar derinlemesine araştırdığı ve anladığı belli oluyor. Ben buradayım derken Atay, yıllar yılı anlaşılmayı, keşfedilmeyi beklemiş bir insanın feryadını gerçekten işitmiş olduğu anlaşılıyor. Yazar araştırması sırasında yaşadığı zorluklardan da bahsediyor kitabın girişinde. Türkiye’de arşiv geleneğinin olmayışından yakınıyor, İngiltere ile karşılaştırma yapıyor. Bu noktada yazara katılmadığımı söylemeliyim. Osmanlı’nın arşivler konusunda titiz olduğunu bilmesi lazım. Vagonlar dolusu atık kâğıt haline gelmiş arşiv belgelerinin varlığını çok işitmişizdir. Alfabesi değişmiş bir ülkeden bahsediyoruz neticede. Bir de yazarın “on yıllar” gibi Türkçe kullanımı anlamsız olan İngilizce “decade” çevirisi bir söz kullanması dikkatimi çekti. Bunların haricinde yazara bir diyeceğim yok. Hatta “Ben Buradayım”, Oğuz Atay’ın eserlerinden daha kolay okunabiliyor diyebilirim.

Atay kültürlü bir öğretmen olan ve annesi Fransız olan müşfik bir anne ile Kastamonulu yerel bir insan olan, alaylı hukukçu, biraz sert, bazı konularda sabit fikirli kuralcı bir babanın ilk çocuğu olarak dünyaya geliyor. Kastamonu’da başlayan çocukluk babanın milletvekilliği sebebiyle Ankara’da devam ediyor ve ardından İ.T.Ü. İnşaat Fakültesi’nde eğitime başlıyor. Çok zeki bir çocuk olmasına rağmen içine kapanık bir kitap kurdu olarak yetişiyor. Bazen hafif depresif, bazen de hafif manik oluşunu gözümde canlandırabiliyorum. Sanata olan ilgisi sebebiyle ressam olmak istiyor fakat sabit fikirli babası engel oluyor bu girişimine. Fakat hayat boyu resimle, müzikle, sinemayla, tiyatroyla ve edebiyatla ilişkisi sürüyor. Hayatının çeşitli aşamalarının izlerini kitaplarında görmek mümkün. Turgut Özben’in, Selim Işık’ın, Hikmet Benol’un aslında Atay oldukları açık seçik ortada.

“Hayatta başarı kazanan bütün insanların okul yılları başarısız geçmişti. Çalışkan olmak ilerisi için kötü bir işaretti. Böyle insanlar para kazanamaz, kadınlarla ilişkide başarıya ulaşamazdı. En kötüsü hayatın dışında kalırdı. (Tutunamayanlar)”

Gerçekten Atay’da okulda çok başarılı, okul birincisi, kadınlarla iletişim kuramayan bir tiptir. Başarılı olmasına rağmen dersleri sevmediği için çok sıkılmaktadır. Buradan şu anlam da çıkıyor okuyucu için, Oğuz Atay’ı okumadan önce hayatı hakkında bilgi sahibi olmak gerek. Tutunamayanlar’ı, Tehlikeli Oyunları’ı daha iyi anlayabilmek için Ben Buradayım bir kere okunmalı öncesinde.

“Dünya tefekkür tarihinde ‘dur bakalım helecilik’ geçmezse, babama yapılmış en büyük haksızlık olacaktır bu.”

Atay feodal kökenli babasıyla hep bir çatışma içindedir. Onun kendisini sürekli engellediğinden ve anlamak istemediğinden yakınır. Kişiliğinin oluşumunda baba çatışmasının önemli bir rolü vardır. Baba hep otoriter, dediği dedik, kendisine sunulan her fikri “dur bakalım hele” diye geçiştiren bir tiptir.

Gençlik yıllarında, üniversitenin son yılları ve sonrası dönemde iyi bir Marksist’tir Atay. Bütün dünyayı değiştirebileceği hissiyatına kapılmıştır, insanlardan henüz ümidini kesmediği zamanlardır bu yıllar. Marks’tan farklı olmak üzere dünyayı değil bireyi değiştirmek istemektedir. Yedek subay olarak askerliğini yaptığı Ankara’da sol çevrelerle aşina olur. Bu da heyecanını daha da artırmaktadır. Askerlikten sonra İstanbul’a dönüp çalışma hayatına başlar. Bu esnada Ankara’da basılan bir dergiyi İstanbul’a taşımış, mesaiden arta kalan vaktinde derginin tüm işleriyle ilgilenmektedir. Bir yandan deli gibi okuduğu da düşünülürse hayatının en yorucu dönemini geçirmiştir bu döneminde. Yine bu zamanlarda radyoda yayınlanan bir bilgi yarışmasına katılarak üstün zekâsını ve çok az kişide bulunabilecek hafızasını da ispatlamıştır. Eserleri de bu keskin hafızanın yeniden ispatlanması niteliğinde bana göre.

Oğuz Atay’ın kimseyle iletişim kuramayışı, iç dünyasını dışarıya aksedemeyişi nasıl Tutunamayanlar’ın patlamasına sebep oluyorsa (yazılması değil patlaması); evliliği de Tehlikeli Oyunlar için aynı etkiyi yapıyor. Yavaş yavaş oluşturduğu, tutunan insanlardan oluşan, sosyal çevresi, birlikte olmaktan zevk aldığı insanlar yerini eşine ve orta sınıf bir ailenin aşırı sıradan hayatına bırakıyor. Atay bu döneminde de kendini kitaplara vererek sıkıldığı, pasifize olduğu bu hayattan sıyrılmaya belki de küçük burjuva alışkanlıklarından kendini soyutlamaya çalışıyor.

“Böyle bir düzen içinde insan düşünebilir mi? Büyük ve güzel şeyleri demek istiyorum. Önce eşya engel oluyor sonra şartlar: kalorifer, hizmetçi, çocuk odası. Düşünmek için kendime bir daire tutsam. İçinde düşünmeye engel olacak eşyalardan hiçbiri bulunmayan küçük bir daire. Kapıdan girer girmez ayakkabılarımı çıkarıyorum, düşünme terliklerimi giyiyorum. Düşünmeyi öğrenirim orada. Sonra oturur yazarım. Yazmak mı? Bu kelimden ürktü birden. (Tutunamayanlar)”

Başarısız bir de müteahhitlik deneyimi olur Atay’ın. Buradan kendisine büyük bir zarar miras kalır. Öyle ki hayatı boyunca kalan borcu maaşından kesilir. “Hayata atılmak gibi bir çılgınlığı nasıl yaptım? İnsanların dünyasına atılmayı nasıl göze aldım? Ben insan değildim ki. Yaşamadığım bir hayatın içine nasıl atıldım?” der Atay bu girişimi ile ilgili Tutunamayanlar’da.

Daha sonraki dönemlerinde Atay eserlerini vermeye başlar. Tutunamayanlar, Tehlikeli Oyunlar, Korkuyu Beklerken, Bir Bilim Adamının Romanı, Günlük, Eylembilim ve sahnelenmek için yazdığı Oyunlarla Yaşayanlar. Türk Edebiyatı için bambaşka diyebileceğim nitelikte bu eserler hayatı boyunca beklediği ilgiyi görmesine yetmez Atay’ın. Günlüğünde bu durumdan “yaşarken unutulup gitmek” diye bahseder yazar. Yaşarken hakikaten unutulup gitmiştir fakat öldüğünde Sultanahmet Camii’nin avlusunu dolduran binlerce insan ve 1977’deki vefatının ardından giderek kıymetlenen eserleri Oyunlarla Yaşayanlar’da sorduğu “insanlığa bir şeyler bırakabildim mi? Görevimi yapabildim mi?” sorularının cevabını en güzel şekilde veriyor.

Son olarak Oğuz Atay’ın düşünsel dünyasının gelişimine katkıda bulunan yazarlardan bahsetmek istiyorum, Yıldız Ecevit’in kitabından süzebildiğim kadarıyla: Başta Dostoyevski diyerek başlayacağım zira Dostoyevski’yi bir dostu gibi görüyor yazar hayatı boyunca. Maksim Gorki, James Joyce, Jean Jacques Rousseau, Hegel, Marks, Lenin, Kafka, Samuel Beckett, Descartes, Kemal Tahir, Vüs’at Bener, Thomas Mann, Albert Camus, Martin Heidegger, Elias Canetti, Anton Çehov, Jean Paul Sartre, Robert Musil, Herman Hesse, Sabahattin Ali, Yusuf Atılgan, Vladimir Nabokov, Jorge Luis Borges ve Joseph Conrad benim kitaptan süzebildiklerim. Tabi bu kadarla kalmıyor ama en önemlileri sanırım bunlar.

Yıldız Ecevit çok iyi bir araştırmacı. Bir insan hakkında bu kadar titiz, bu kadar doyurucu bir çalışma hazırlanabilir ancak. Turgut Özben’in, Selim Işık’ın intiharından sonra yaptığı iz sürme çalışmasından daha güzel olmuş diyebilirim. Bu yazarın titizliğinden mi yoksa biyografisini yazdığı insanın değişik kişiliğinden mi bilemiyorum fakat Oğuz Atay’ı okumuş, etkilenmiş olan bir okurun bu kitabı da aynı ölçüde beğeneceğinden eminim. Atay hakkında araştırarak bulunacak her şey var kitapta. Yazarın ikinci evliliğini ben bilmiyordum örneğin. Bu kitap beni bu açıdan da mutlu etti. Londra’da yalnızken vefat ettiğini düşünüyordum. Daha evvel yarım bıraktığım kitabın okumadığım kısımlarından Atay’ın Pakize Kutlu (Pakize Barışta) adlı bir hanımefendiyle evlendiğini, ömrünün sonuna kadar da ayrılmadıklarını öğrenip seviniyorum. Oğuz Atay’ın yaşarken anlaşılamamış olması ve bu duyguyla vefatının içimde oluşturduğu üzüntü bunu öğrenmemle bir nebze de olsun hafiflemiş oldu. Atay deyince aklıma gelen: ”Kimse bizi sevmedi, ağır kan kaybıyız” dizeleri bir nebze de olsun erimiş oldu içimde. İletişim Yayınları’ndan çıkan kitap 580 sayfa, ilk baskısı 2005’te yapılmış. Teşekkürler Yıldız Ecevit.

Yorum Bırakabilirsiniz

yorumunuz

Fikir, düşünce adamı, felsefeci Nurettin Topçu’nun bir hikâye kitabının olduğunu dahi bilmiyordum. Kitabı elime aldığımda hem şaşırdım hem de bir fikir adamının, “İsyan Ahlakı” gibi henüz benim kodlarını çözemediğim bir kitabın yazarının belki de fikirlerini bu hikâyeleriyle benim seviyemde anlatmıştır diye ümit ettim. Seviye konusunda yanılmadığımı söyleyebilirim fakat isyan ahlakından bahseden bir yazar için fazla karamsar, fazla iç karartıcı buldum hikâyeci Nurettin Topçu’yu.
Hikâyeler genel olarak kitabın ismiyle de paralel olarak taşrada geçiyor. Bir köy kitabı diyebilirim kitap için. İlk birkaç hikâyeden sonra taşraya giden yazar neredeyse kitabın sonuna kadar köylerden, kasabalardan uzaklaşamıyor. İlk hikâye, kitaba ismini veren Taşralı hikâyesi. Köyden büyük şehre, İstanbul’a gelen bir kadının dramı. Saf niyetli, herkesi kendi gibi bilen, kimseden kötülük beklemeyen, herkese inanan bir Anadolu kadınının türlü vicdansızlıklara maruz kalışıyla içiniz kararmaya başlıyor kitaba bismillah der demez. Hemen ardından “Memuriyet Hayatı” ile hayatını karısının sözünü dinlemeye adamış bir emekli memurun hikâyesiyle bir hayat nasıl boşa geçer mesajını çok güzel sokuyor kafamıza. 50’lerin Türkiye’si ile bugün arasında kıyas yapmaya çalışıp durdum hikâyeleri okurken. Memuriyet hayatı hikâyesinde kadının toplumsal hayatta çok fazla yer tutmasının sakıncaları anlatılmaya çalışılmış ve eleştirilmiş. Kadın kocasının ailesini yılan gibi görüyor, alışveriş tutkusuyla adamcağızın emeğini çarçur ediyor, düğün-doğum hediyesi gibi memur bütçesi için ağır yük oluşturan ve yazarın ifadesiyle “dostluğu alışverişe, riyakârlığa dönüştüren” saçmalıkları izzeti nefsini bahane ederek yine adamın sırtına yüklüyor.
“Ne tezat Yarabbi! Onun bütün ömrünce karısına söyleyemediği öyle şeyler vardı ki bunları pekâlâ bir dostuna söyleyebilirdi. Muhakkak olan şu ki, karı koca arasında iç cinayeti diye bir şey varsa o da aralarında dostluğun memnu oluşudur. Samimiyet, aile hayatında pek çabuk eriyen bir zamktır. İki tarafın birbirini idare etmesi, hele kadının her işinde kocasını idare ve aldatma siyaseti yok mu, bu hangi babayiğitte kırılmadık gönül bırakmıştır?
Dünyada ne gördü ki? Kendinin bütün ömrü yıllarca yakasını bırakmayan muhakeme günlerini saymakla, karısının günleri de kendi düğünlerine hediye getiren ve getirmeyenlerden hangi ahbabına vaktiyle kendisi hediye götürmüş olduğunu hesaplamakla geçti. “
Çok şey değişmemiş değil mi?
Daha sonra Mübarek Zat hikâyesinde idealist bir doktorun arkadaşını hapisten çıkaracak kefalet parasını bulabilmek için kapı kapı dolaşmasını anlatıyor. Attila İlhan’ın “hâlbuki kimlere, kimlere başvurmadık” dediği gibi, kimlere kimlere başvurmuyor genç doktor. Ne zengin Müslümanların kapısını aşındırıyor da bir kuruş destek bulamıyor. Kitabın bu kısmında yavaş yavaş Topçu’nun İslam anlayışının eşitlikçi, adil, sermaye karşıtı olduğu anlaşılmaya başlıyor. Bu konularda ben de yazarla hemfikirim lakin başta da dediğim gibi fazla karamsar. Bugün nice genç hikâyedeki doktor gibi kapı kapı dolaşarak idealleri uğruna yardım topluyor. Tabi ki çok zor birisinden bir şey istemek, hele dikkate bile alınmayacak küçük meblağların karşısında bile titreyen, cebi akrep yuvası insanlar karşısında ister istemez insanın hevesi kırılıyordur ama dava insanının hayatında ümitsizliğe yer olmamalı bence. Para verenin yok, akıl verenin çok olduğu bir ortamda, klasik bir uçan şeyh uçuran mürit ortamında zengin adamların riyakâr tavırlarıyla doktorumuzu baş başa bırakıp bir sonraki hikâyeye, Deli’ye geçiyoruz hemen ardından. Bana göre kitabın en güzel hikâyesi bu. Bir tımarhanede, delilerin arasında deli olmayan bir adamın durumu; dünyanın bunca deliliğinin içinde olan ve buna dışarıdan bakabilen bir avuç insanın durumuyla aynı değil mi?
Bu hikâyeden sonra köy hikâyeleri başlıyor. Bağnaz, mutaassıp insanlar, kendi menfaatlerine her şeyi uydurmak için din dâhil her türlü çareye başvuran ve alet eden köy kurnazları ve mazlumlar. Bu hikâyeleri okudukça içim karardı, bir fikir adamı nasıl bu kadar karamsar olabilir, nasıl insanlıktan bu kadar kolay ümidini keser diye kendime sormadan edemedim.
Kitabın sonuna doğru yazar artık tüm şikâyetlerini somutlaştırmaya başlıyor. Murat Hüdavendigar’ın, Yıldırım’ın mezarının başına giderek tüm bu olup bitenleri; insanların hırslarını ve bu hırsa kurban ettikleri vicdanlarını, İslam’ın ayaklar altına alındığını, asırlardır Türk milletinin bayrağını semada dalgalandırdıkları bu dinin yine aynı Türk milleti tarafından nasıl da yok edilme tehlikesiyle baş başa olduğunu şikâyet ediyor. Hemen ardından Kuran’dan esinlendiği belli olan bir anlatımla mahşer yerini, hesap gününü tasvir ediyor ve nihayet bir ümit kırıntısını bu son hikâyelerde görebiliyoruz. Yazar hesabını doğru veren, kitabı sağından verilenlerle birlikte haşr olduğu ümidiyle noktalıyor kitabını.
Elimde 1959’da basılan bir nüshası olan Taşralı kitabının kapağında Fransız ressam Hermann Paul’un bir gravürü var. Kurtulmuş Matbaası tarafından basılmış, 262 sayfa. Bugün bu kitabı Dergah Yayınlarından bulmak mümkün. İçinizi biraz karartmak istiyorsanız, bu dünyaya kapılmayıp idealist kalmanın zararlarını görmek istiyorsanız okuyun derim.

Yorum Bırakabilirsiniz

yorumunuz

Boğaz’daki Aşiret; Osmanlı’ya intisap eden gayrimüslimin ailelerini anlatıyor. Bu ailelerden çıkanlar zamanla değişik alanlarda başarılı olmuşlar, değişik mevkilerde görev yapmışlar. Alman, Hırvat, Leh  ve Rum kökenli olan bu dört kişinin torunlarının içinde Nazım Hikmet, Oktay Rıfat, Mehmet Ali Aybar, Ali Fuat Cebesoy, Abidin Dino, Mehmet Ali Birand, Sabahattin Ali gibi isimler var. Bu isimlerden yola çıkarak bir şey anlatmaya çalışıyor yazar ama ne anlatmaya çalıştığını doğru düzgün anlayamadım ne yalan söyleyeyim. Soner Yalçın’ın Efendi’sindeki gibi derli toplu bir anlatım yok zira. Soner Yalçın ne kadar net ifade etmişse insanların aralarındaki ilişkileri ve kökenleri, Mahmut Çetin o kadar birbirine karıştırmış. Ne demeye getiriyor diye sık sık düşündüm kitabı okurken ama bir şey çıkaramadım. Bu dört aileye mensup olanlar Yahudidir demiş olsa amenna, demiyor. Müslüman olmamışlar, öyle görünmüşler dese, yok, onu da demiyor. Türk solunun içine girmiş ajanlardır dese, hayır, alakası yok. Türkiye’nin batılılaşmasında etkili olan isimler, genelde sol fikir akımlarına kapılmış ve hatta liderlik etmişler, doğru. Fakat kimse hakkında net bir iddiası yok yazarın. Tek dayanağı gayrimüslim asıllı oluşları. Yazar net olarak söylemiyor belki ama bunların menfaatleri için Müslüman olduklarını ima ediyor. Kökenleri farklı olduğu için millet mevhumunun geçerli olmadığı komünizm fikrine daha samimi bağlandıklarını ima ediyor. Yazarın bir sürü iması var belki ama ben bir şey anlayamadım. İsimlerle boğuşurken, hangisi hangisiydi diye kendi kendime sorup durdum. Bir tek Ali Fuat Cebesoy’un; Nazım Hikmet’in dayısı olduğu aklımda kalmış bunca okumadan sonra.

Bir millete mensup olmak güzel bir şey tabiki ama yine de insan atalarından bir tanesinin başka bir millete mensup olmadığını iddia ve ispat edemez. Önemli olan bizim bugün ne hissettiğimizdir. Ben kendimi Türk olarak hissediyorum ve geçmişte yaşamış olan Türkleri atam kabul ederek saygı duyuyorum. Yarın bir gün birisi benim soyağacımı çıkarsa ve aslen Türk değil de Ermeni, Rum, Arap, Fars olduğumu ispatlarsa ben yine de Türk hissetmekten vazgeçmem. Aslolan kişinin ne hissettiğidir. Yazarın saydığı bunca ismin arasında tabi ki memleketini sevmeyen, vatanına yabancı tipler de vardır ama ben sırf dedesinin dedesi Türk değil diye kimseyi fişlemem. Diğerleri bir yana Namık Kemal’in anne tarafından üç yüz yıl önceki dedesinin Hırvat kökenli olması dikkate değebilecek bir ayrıntı değil benim için. Bektaşi tarikatına bağlı olmak da benim açımdan suç sayılabilecek bir eğilim de değil, ya da şöyle söyleyeyim, bir tarikata bağlı olmak suçsa hepsi birdir benim için, ha Bektaşi olmuş ha başka bir şey. Kitapta adı geçen insanlar arasında ilişki kurmak noktasında da bayağı bir zorlama yapmış yazar. Hani diyorum ki bu ilişki ağından dişe dokunur bir şeyler çıkardı çıkmasına ama… laf kalabalığının arasında kaybolmuş gitmiş.

Farklı bir açıdan bakılınca kitap uzun yıllar sürdüğü belli olan, yoğun bir emeğin ürünü. O kadar ismi bulup çıkarmak, aralarındaki ilişkiyi ortaya koymak öyle her babayiğidin harcı değil. 224 sayfalık bu eser gerçek bir araştırma, ölüm ilanlarındaki akrabalık ilişkilerinin hem mantık, hem matematik kullanılarak bulunmasını takdir ettim.

Mahmut Çetin’in bu eseri dediğim gibi 224 sayfa ve biyografi.net yayınlarından çıkmış, elimdeki 8. baskısının basım yılı 2008.

Yorum Bırakabilirsiniz

yorumunuz