Sayfalar: Önceki Sayfa 1 2 3 ... 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 Sonraki Sayfa

Küresel Isınma

Tarih 23 Ocak 2009 Yazan mehmet

Dünya nüfusu arttıkça enerji ihtiyacı da buna bağlı olarak katlanmaktadır. Bugün dünyamızın ihtiyaç duyduğu enerjinin büyük bir kısmı fosil yakıtlardan sağlamaktadır. Fosil yakıtlar çürüyen tarih öncesi bitki ve hayvanlardan milyonlarca yılda oluşan petrol, kömür, doğalgaz gibi yakıtlardır. Bu yakıtlar karbon ve hidrojen elementlerinin değişik şekillerde birleşmesinden oluşur. Yanmaları neticesi havadaki oksijen gazı ile birleşerek karbondioksit oluştururlar. Karbondioksit güneş ışınlarının atmosferde tutulmasını artıran bir gaz olduğu için atmosferdeki oranının fazlalığı dünyanın sıcaklığının artmasına sebep olur.

21. yüzyılda dünyanın ortalama sıcaklığının 2 ile 6 derece arasında artacağı hesaplanmaktadır. Bunun sebebi nüfus artışına bağlı olarak petrol, doğalgaz ve kömür kullanımının artacak olması ve dolayısı ile atmosfere daha fazla karbondioksit gazının salınacak olmasıdır. Geçtiğimiz yüzyılda 0.6 derece olarak gerçekleşen bu artışın 10 katına çıkması büyük felaketlerle yüzyüze geleceğimizin de habercisidir. Bilim insanları deniz suyu seviyesinin önümüzdeki yüzyılda 1,5 metre yükseleceğini öngörüyor. Bu yükselme rakam olarak bize basit gelse de gerçek hayata uygulandığı zaman yüzmilyonlarca insanın yerlerinden olacağı anlamına geliyor. Temiz içme suları deniz suyu ile karışacak ve içilmez hale gelecek. Bu da içme suyu bulamayacak insanların göç edeceği anlamına geliyor. Topraktaki verimsizleşme, tarım alanlarından yeteri miktarda ürün alamama ve başka kimyasal zararlı etkileri de düşündüğümüz zaman yüz yıl sonra dünyanın felaket senaryoları çizilen Amerikan filmlerindeki gibi bir yer olacağı kesinleşiyor. Açlık ve yoksulluk kol gezecek, her yerde sokaklarda yaşayan milyonlarca evsiz olacak.

Yüz yıl sonrasından bize ne denildiğini duyar gibi oluyoruz. Doğrudur, yüz yıl sonra bu dünyada biz yaşıyor olmayacağız. Bu ısınmadan dolayı bir miktar etkileneceğiz ama gelecek kuşaklar kadar değil. Bu yüzden küresel ısınma bizi ilgilendirmiyor. Biz yine de gelecek nesillere kötü bir dünya bırakmak istemeyenler için yapılması gerekenleri sıralayalım. En başta ağaç dikmek geliyor. Çünkü ağaçlar fotosentez adı verdiğimiz büyük bir mucizeyi gerçekleştiriyorlar. Karbondioksiti alıp oksijene çevirirler ki insanların böyle bir teknolojiyi yapmaları imkansız. Bu yüzden sorumluluk duygusu hisseden her bireyin senede en az bir tane ağaç dikmesi gerekir. Sivil toplum kuruluşlarının, kamunun desteğini de alarak göstermelik değil gerçek ormanlar oluşturmaları icap ediyor.

Sorumluluklar ağaç dikmekle bitmiyor. Sivil toplum kuruluşları, kamu kuruluşları ve bireylerin yapmaları gereken daha çok iş var. Alternatif enerji yollarını herkesin araştırması gerekiyor. Türkiye’nin elektriğinin çok büyük bir kısmı termik santrallerde kömür kullanarak üretiliyor. Çok fazla elektrik tüketen işletmelerin ihtiyaçlarını güneş ve rüzgar enerjileri kullanarak giderme ihtimalleri var. Devletin de desteği ile güneş ve rüzgar enerjileri kullanımı yaygınlaştırılmalı, bu ucuz ve zararsız enerji üretim metotları teşvik edilmelidir.

Nüfus artışıyla beraber otomobil kullanımı da arttı. Otomobillerin eksozlarından atmosfere tonlarca karbondioksit yayılmaktadır. Seyahat ederken insanların özel araçlarından ziyade toplu taşımayı kullanmayı tercih etmeleri doğaya karbondioksit salınımını azaltacaktır. Plastik maddelerin ve kağıdın kullanıldıktan sonra çöpe atılmaması ve geri dönüşüm kutularında biriktirilmesi de doğa için önemli bir kazanım olacaktır. Bir ton kağıt için 16 tane ağaç kesiliyor. Kullanılmış kağıtlarımızı ve plastik maddelerimizi atmayarak geri dönüşümlerine sebep olursak en az ağaç dikmek kadar faydalı bir iş yapmış olacağız.

Kocaman evler yapıyor sonra da yüzlerce lira vererek ısıtmaya çalışıyoruz. Kanaat bitmek tükenmek bilmeyen bir hazineyken, müsrifliğimiz yüzünden hem doğalgazımız bitti, petrolümüz yok diye dış ülkelere el açıp zelil oluyoruz hem de yaşadığımız dünyayı kirleterek gelecek kuşaklara yaşanmaz bir dünya bırakıyoruz. Küresel ısınmanın çözümü çok basit aslında. Sadece biraz daha bilinçli davranmak gerekiyor. İçinde bulunduğumuz durumun vehametini hissetmek, kanaatkar olmayı toplumsal bir yaşam biçimi haline getirmek, petrol, doğalgaz ve kömür kullanımını en aza indirecek tedbirler almak, kağıt ve plastiği geri dönüştürmek bizim için zahmetli olmayacak bazı tedbirler. Özel aracımız yerine toplu taşıma kullanmamız, bir kağıt parçasını bile esirgememiz çok küçük adımlar gibi geliyor bize. Fakat karıncanın Hazreti İbrahim’i yakan ateşe döktüğü su gibi, diktiğimiz her ağaç bir damla olacak ve gelecek nesillere bizden yangın yeri değil, gül bahçesi kalmış olacak.

Mavi Işık

Tarih 19 Ocak 2009 Yazan mehmet

Işıkların ağaçları parlattığı bir düğün gecesi yanıyor bazen gözlerimde. Ağaçların dallarından çamaşır ipi gibi asılmış lambalar sarkıyor. Sarılar var, kırmızılar, maviler, yeşiller, turuncular. En çok mavileri seviyorum çünkü az bulunuyor. Onlarca gece lambası asılmış düğün gecesini aydınlatmak için, yetmiyor. Takviyelere ihtiyaç var. Çocuklar karanlıktan istifade ediyorlar haşarılıklar için. Kim daha çok gazoz içecek. Kim saklambacılıkta hiç ebe olmayacak. Ortama yabancı, hanımevladı misafir çocuğunu kim dövecek. Herkesin kendince bir vazifesi var. Düğün müziksiz değil ama müzikli de değil. Düğün evinin bahçeye bakan bir odasına eski bir pikap koymuşlar, değişik havalar çalıyor. Müzik dışarıda oturanların umrunda değil. İçeride kadınlar oyun oynuyorlar. Erkekler; memleket meselelerini konuşuyorlar. Daha samimi olanlar eski günleri yad edip orada olmayanların dedikodusunu yapıyorlar. Sigaralar sönmüyor. Tabakalar çıkarılıyor. Başparmakla işaret parmağının arasında yerleştirilen incecik kağıdın üzerine bir tutam tütün koyulup rulo yapılıyor. Rulonun kenarı tükürükle ıslatılıyor. Sigaranın bir ucunu toparlıyorlar ki güzel tutuşsun. Akşam daha uzun. Çocuklar yaramaz. Sıcak gecede koşuşturup ortalığı toz ediyorlar. Kapının önüne çıkıp gelen arabalara bakıyorlar sonra. Kültürel gelişimlerinin önemli ayrıntıları bunlar. Kaç kilometre yapıyor bu araba diye iddialaşıyorlar. 120 yapan var 140 yapan var. 180 yapanı görünce vay be çekiyorlar. Bir tanesinin Alamancı bir akrabasının arabası 220 yapıyormuş güya. Hiçbiri inanmıyor, üstelik çocuk da dışlanıyor bu palavra yüzünden. Sonra yine koşturmaca, yine toz bulutları, yine bitmez tükenmez azarlar, bir iki tane de tokat. O kadar. Tütünler sarılıyor. Çay bardakları dolup dolup boşalıyor. Kadınların konuşmaları müziği bastırıyor artık. Lambalar gecenin serininde daha bir güzel duruyor üşümeye başlayan çocuklar için. Bir tane yumurtayı yanan bir lambanın yanına koysak ve ikisini bir kutuya koysak, yumurtadan civciv çıkabilir. Gece oluyor. Uyku önce çocukların etrafını sarıyor. Çok direnmeden teslim bayrağını çekiyorlar. Sonra yavaş yavaş dağılıyor insanlar. Taksiler manevra yapıyor. Çoğusu yürüyerek gidiyor. Çocuklar ya arabalarda ya da anne babalarının kucağında uyukluyorlar. Sonra tenhalaşıyor sokaklar. Bir rüzgar kalıyor geceden sonra. Bir de yanan renkli ışıklar.

TV Esiri Vicdanlar

Tarih 08 Ocak 2009 Yazan mehmet

Televizyon ve sinema insan beyninin çalışmasını engelleyen uyuşturucular adeta. Televizyon müptelası toplum gerçekle bağlantısını yitiriyor. Televizyonun olmadığı bir dünyada; “Filistin’de savaş var, insanlar kadın çocuk denmeden katlediliyor” diye bir haber yayılsaydı herkesin tüyleri diken diken olurdu. Fakat bugün televizyonlardan izlediğimiz bu haberler insanlığın icap ettirdiği kadar büyük bir tepki uyandırmıyor halkımızda. Beyinler uzun süredir uyuşturucuya alıştırıldığı için, basit hadiseler gibi geliyor. Sinemalarda izlenilen filmlerden pek de farklı değil yaşananlar. Televizyon ve sinema endüstrisi insanları düşünmekten alıkoyuyor. Türk insanı günlük ortalama 5,09 saat televizyon izliyor. Bu oran hafta sonları daha fazla. Günde 5 saatten fazla vaktini bu aletin karşısında geçiren insanın zombileşmesi tuhaf değil. Bu uyuşturucunun etkisi altındaki bir toplumun fazla ileri gitmemesi de normal. Zira dünyanın geri kalmış ülkelerinden olan Türkiye televizyon izleme açısından bakıldığı zaman açık arayla lider. Dünyada en fazla televizyon bu ülkede izleniyor.

Teknoloji insan eliyle üretiliyor. Televizyon da insan zekâsının bir ürünü. İnsanın kendi eliyle ürettiği bir aletin karşısında pasif durumda olması, aletin insan karşısında aktif olması ne kadar garip. Mantığın kabul etmemesi toplum olarak bu işi vazife edinmemize engel olmuyor. Dünyanın gelişmiş ülkelerinin halkları kitap okuma rekorları kırarken biz beynimizi her gün bu uyuşturma makinesinin eline bırakıyoruz. Kitap okumama bahaneleri de o kadar çok ki. Herkes vakit darlığından şikâyetçi. Sanki bu günde 5 saat televizyon izleyen insanlar uzaydan gelmiş gibi, kime ne kadar kitap okuduğunu sorsak vakit darlığından şikâyet ediyor. Sonra biz uyurken gelip elimizden vicdanımız dâhil her türlü varlığımızı alıyorlar.

Amerikan film endüstrisi Yahudilerin tekelinde. Her sene Yahudilik propagandası yapan birkaç film yapılıyor. Schindler’in listesi, Piyanist, Hayat Güzeldir, Sophie’nin seçimi, Son Tren, Amen, Müzik Kutusu, Anne Frank’ın Hatıra Defteri bir çırpıda sayabileceğimiz ödüllü filmler. Hepsi Yahudi soykırımından bahsediyor. Hepsi büyük ödüller almışlar. İzleyenler bilirler. Gerçekten güzel yapılmış, konuları itibariyle insanın içini acıtan filmler. Yahudilerin soykırıma uğradıkları bir gerçek. Çok büyük zalimliklere uğradıkları da doğru. Deneylerde kobay olarak kullanıldılar, acımasız bir şekilde işkencelerden geçtiler, milyonlarcası bu işkencelerde can verdi. Yıllardır bu acı dinmedi, bu yara kapanmadı. Aynı şekilde soykırımlardan geçen onlarca halk acılarını unuttu, fakat Yahudi katliamının yarası asla kabuk bağlamadı, sürekli kanıyor.

Bu esasında Yahudilerin politikası. Kendilerine yapılanlar hiç unutulmayacak ki kendileri zalimlik yaptıklarında da kimsenin sesi çıkmasın. Çok modern, çok ileri, çok müreffeh Avrupa devletleri, hayvan katliamı için dahi dünyayı ayağa kaldırırlar. Gelir bizim ülkemizde bize insan hakları dersi verirler. İNSAN HAKLARI konusunda çok geri kalmışsın ey Türkiye derler. Sen insan haklarına önem vermiyorsun derler. Bütün dünyaya insanlıktan bahsederler. Konu Filistin olduğunda ise yıllardır kör, sağır ve dilsiz kesilirler. Susarak yıllar önce Yahudilere yaptıklarının bedelini ödediklerini düşünüyorlardır, kim bilir.

Yaşananları gördükçe sinema ve televizyonun tüm o füzelerden daha tehlikeli Yahudi silahları olduğunu düşünüyoruz. Zihinlerimiz bu sayede olup bitenleri görmezden geliyor, görse bile kabullenmiş bir uyuşuklukla ses çıkarmıyor. Elimizle engel olmuyoruz, dilimizle kınamıyoruz, kalbimizle buğz dahi etmiyoruz. Düşünce kabiliyetimizi bir aletin içine bırakmışız, kurbanlık koyunlar gibi, benzerlerimiz yakınımızda kurban edilirken, sıra bizde değil diye masum masum otluyoruz, sanki sıra bize hiç gelmeyecekmiş gibi.

Jingle Bells

Tarih 02 Ocak 2009 Yazan mehmet

Cingıl bels, cingıl bels. Yılbaşına yaklaştıkça televizyon kanallarının fon müziği oldu bu meşhur yeni yıl şarkısı. Mağazalar yoldan geçenlere bu şarkıyı dinletti. Bazıları üşenmedi şarkıyı Türkçe’ye çevirdi. Ülkemiz insanı gayet mutlu girdi yeni yıla. Hindi kesip yiyenler oldu, çam ağacı süsleyenler oldu, meydanlara akanlar, parti düzenleyip saat gece yarısına yaklaşırken geri sayım yapıp alkışlarla şampanya patlatanlar oldu. Bunların hepsi Türkiye’de oldu. Cingıl bels.
Önceleri biz bu yeni yıl ve bilumum diğer yabancı özentisi davranışların bizi hristiyanlaştırmak adına yapılan bir planın parçası zannediyorduk. Bugün fikrimiz değişti. Bu hristiyanlık değil de kapitalizm özentisi bir davranış. Zira hristiyanlar hindilerini noellerinde yani yılbaşından bir hafta önce kesiyorlar. Çam ağacı süslemenin de dini bir anlamı yok zira Hazreti İsa efendimizin bir çam ağacının altında doğmuş olma ihtimali çok zayıf, doğduğu bölgenin iklimi göz önüne alınırsa. Kapitalizmin insanlara dikte ettirdiklerini sorgusuz sualsiz alıp kabulleniyor bizim insanımız. Yabancı ülkeler yeni yıla girince kutlama yapıyor, bizim neyimiz eksik, biz de yapıyoruz. Onlar gece yarısına kadar kafayı çekip kumar oynuyorlar, biz de oynuyoruz. Dinle alakalı bir durum değil. Müslümanların; aşırı müslüman, islamcı, protestan müslüman, ılımlı ve sair gruplara bölünmesi de dış odakların etkisiyle olan bir hadise değil. Kapitalizmin fazla yerleştiği bir toplumda oluşması kaçınılmaz gruplar bunlar. Parası çok olan bir müslüman yeni yılı kutlamazlık edemez kolay kolay, şampanyasını da yudumlayacak, cingıl bels diye tempo da tutacak. Müslümanlıktan da vazgeçmeyeceğine göre protestan mülüman olacak. Başkalarıyla menfaat ilişkisi olan adam emr-i bil-maruf nehy-i ani’l-münker yapamayacak. O da cingıl bels diyecek sırıtarak. Ilımlı müslüman olacak.
Kutlamanın bir mantığı olmalı. Güzel hadiseler kutlanır, güzel hadiselerin yıldönümleri kutlanır. Bayramlar bunun için var. Milli bayramlarımız var, bazı şehirlerimizin düşmandan kurtuluş günleri var. Kişisel olarak kutladığımız tarihler var, doğum günleri, evlilik yıldönümleri var. Hepsi de manen anlamı olan tarihler. Yeni yılı kutlamanın mantığını aradığımız zaman aklımıza manevi hiçbir anlam gelmiyor. Dünyanın her sene güneş etrafında yaptığı 365 gün 6 saatlik turun başlangıcı kabul edilen bir tarih. Ayları insanlar uydurdu halbuki. Turun başlama ya da bitiş tarihi de yok. Yazın ortası da olabilirdi, ekinoks tarihleri de. Birileri Ocak 1 olsun tarih dedi, diğerleri de kabul etti. 80 yıl öncesine kadar takvimimiz batılı takvimlerin 13 gün gerisindeydi. Yılbaşı 14 Mart günüydü. Yeni yıl kutlanıyor muydu bilmiyoruz ama kutlanıyordu ise bile 14 Mart’ta kutlanmalıydı, ya da 1 Muharrem’de.
Cingıl bels diye diye yeni bir yıla neşe içinde girdik. Sanki 2008 yılı bizim için her yıldan daha güzel geçmiş gibiydi. Ekonomik krizlerle belimiz bükülmemiş, karşıladığımız sene de bükülmeyecek gibiydi. Onlarca Mehmetçiğimiz hain saldırılarda şehit olmamıştı sanki. Ergenekon davaları ile başımıza ne çorapların örüldüğünü öğrenmemiştik. Güngören’de 17 kişi bombalı patlamada ölmemiş, Diyarbakır’da dershaneye giden çocuklar yine bombalı saldırı sonucu ölmemişti bu sene. Dünya güllük gülistanlıktı 2008′de, Bağdat’ta onlarca bomba patlayıp yüzlerce insanın ölümüne sebep olmadı, burnumuzun dibindeki Gürcistan’da savaş çıkmadı, dünyada kan ve gözyaşı oluk gibi akmadı. Cingıl bels diye tempo tutuyoruz biz de buradan, bütün dünyanın yeni yılını mutluluk içinde kutluyoruz. Bu kadar güzel bir yıl geçirdiğimiz için sevinçliyiz, gelecek yılın bu yıldan güzel olacağını düşünerek heyecanlanıyoruz. Vicdanımızın bangır bangır Fillistin diye bağıran sesini cingıl bels diye daha gür bağırarak bastırıyoruz. Gazze’nin üzerine bombalar yağarken biz yeni yıl şarkıları söylüyoruz.

Gülerim Soykırımına

Tarih 26 Aralık 2008 Yazan mehmet

Bakmayın Amerika’nın soykırım yaptınız laflarına. Soykırım konusunda bir kurs verilecek olsa üstat Amerika olur. Kızılderilileri katletmelerinden başlarlar derse. 20. Yüzyılda dahi Kızılderilileri deneylerde kobay olarak nasıl kullandıklarını anlatırlar. Bir deney için aynı gün 200 tane Kızılderili’yi nasıl ilaçla zehirleyip öldürdüklerinden devam ederler. Bakmayın başkanlarının zenci oluşuna. Afrika’dan hayvan toplar gibi topladıkları zencileri balık istifi gemilere nasıl yüklediklerini, ölen ölür kalan sağlar köle olur diye Atlantik’i aştıklarını anlatsalar dudaklarınız uçuklar. Sonra da demokrasi vaadiyle katlettikleri Vietnamlı, Iraklı, Afgan ve daha birçok ulustan siviller. Ve Japonya, Hiroşima’ya atılan atom bombası günlük hayatında olan, kadın, çocuk, genç, yaşlı 200 bin sivilin yanarak ölmesine sebep oldu. Nagazaki’nin bilânçosu 70 bin. Sonradan bombanın etkisiyle ölenleri saymıyoruz. Soykırım bir ders olsa Profesörlüğü kimselere kaptırmaz Amerika.
Ermeniler katledildik diye avazları çıktığı kadar bağırıyorlar ama 25 Şubat 1992’de Hocalı kentinde katlettikleri 1300 sivil’in acısı henüz dinmiş değil. Katliam için tarihe bakmaya gerek yok. 1992 daha tarih olmadı. 1992–1995 yılları arasında 300 bin Boşnak sivilin Sırplarca katledilmesi de daha tarih olmadı. 1995’te Srebrenitza’da katledilen 8300 sivil sadece bir örnek Bosna-Hersek için.
Ruanda’da Tutsi’ler ve Hutu’lar arasındaki savaşla ilgili haberleri duyarız ara sıra. Aslında ne Tutsi diye bir ırk var ne de Hutu diye bir kabile. Ruanda’yı sömüren Belçika’nın uydurduğu kelimeler bunlar. Birbirlerini katledenler aynı ırktan, aynı soydan. Belçika rahat sömürmek için çıkardı ayrımcılığı zamanında. 1994 yılında katledilen Raunda’lı sivillerin sayısı 800 bin. Belçika hükümetine bundan bahsetseniz hiç istifini bozmaz, üzerine alınmaz.
Fransa; Cezayir’i yönettiği zaman zarfında 1,5 milyon sivili katletmiştir. Fransız hükümetinin bu konudaki tutumu o kadar pişkin ki. Fransızlar bu hadiseler hakkında yorumun tarihçilere bırakılması gerektiğini savunuyorlar. Öyle ya, hadise tarih olmuş, ne gereği var Fransa’nın önüne temcit pilavı gibi çıkmasının her zaman.
18 Mayıs 1944 gecesi Kırım’daki bütün Türkler sorgusuz sualsiz şehir meydanlarına toplandı. Evlerinden toplu iğne dahi alamadılar. Toplanan 423 bin sivil Stalin’in emriyle tren vagonlarına balık istifi doldurulup güya sürgüne yollandılar. 195 bin kişi kötü şartlara dayanamayıp öldü. Katledilenler Türk olduğu için bu katliamdan çok bahsedildiğini duymazsınız. Hâlbuki Almanya’nın Nazi döneminde öldürdüğü 17 milyon kişinin acısı hiç dinmez. Zira ölenlerin arasında Yahudiler de vardı. Yahudiler belki de İsrail’deki zulümlerinin ve haksızlıklarının üzerini örtmek için gündemden hiç indirmezler bu katliamı. Aynı Almanya’nın 1904–1907 arasında Namibya nüfusunun %75’ini katletmelerinden bahsedildiğini hiç duymazsınız. 75 bin insanın hepsi de en az Türkler kadar kıymetsiz zencilerden oluşuyordu çünkü.
Geçtiğimiz yüzyıl o kadar fazla katliama sahne oldu ki yazmakla bitiremeyiz. Güçlü olan zayıf olanı katletti, işine geldiği gibi. Sonrasında saklamaya dahi çalışmadı yaptıklarını. Konu Ermeni soykırımına geldiğindeyse bu katillerin hepsi melek kesilip nutuklar atmaya başladılar. Ortada bir soykırımın olduğu dahi meçhul. Türk milletinin genel karakteristiğini inceleyen herhangi bir tarihçi böyle bir katliamın olmadığını rahatlıkla söyler. Hatta Ermeni tarihçiler bile, azıcık samimi olsalar varlıklarını Türk milletine borçlu olduklarını söylerler. Gelin görün ki dünyayı yönetenler, Türkiye üzerindeki planlarını gerçekleştirmek için gündemden indirmiyorlar bu soykırım laflarını, kendi katilliklerini meşru sayarak. Bazı kuklalar Ermenilerden özür dileme kampanyası başlatıyor bir de. Özür dileme kampanyası başlayacaksa dünyada, önce Amerika’nın nedametten salya sümük gözyaşı dökerek aşındırması lazım dünya halklarının kapısını sonra da Almanya, Fransa, Belçika, İspanya ve tüm diğer sömürgecilerin özür dilemesi gerekir katlettiklerinden. Bizdeki kuklalar eğer birazcık samimi olsalardı önce bu özürlerin hesabını sormaları gerekirdi.

Kahveden Gelir Sesi

Tarih 19 Aralık 2008 Yazan mehmet

İnsan hayatı çocukluk, gençlik ve yaşlılık gibi dönemlerden oluşur. Çocukluğunda eğitim gören insan, gençliğini çalışarak, yaşlılığını da istirahat ederek geçirir. Toplumlar da böyledir. Toplumların da çocukluk, gençlik ve yaşlılık gibi dönemleri bulunur. Her toplumun bir ortalama yaşı vardır. Bu ortalama yaşa göre genç veya yaşlı olarak nitelendirilen toplumlardan bahsedildiğini duyarız. Örneğin batı ülkelerinin giderek yaşlandığını işitiriz. Türkiye’nin ne kadar genç olduğunu duyar bununla iftihar ederiz. Fakat nasıl ki insan hayatında gençlik kalıcı değilse toplum hayatında da gençlik kalıcı değildir. Toplumlar da yaşlanır. Türkiye’mizin yaş ortalaması 1980 senesinde 20 civarındayken 1990 senesine gelindiğinde 22′yi geçmiş, 2000 yılında 25′e yaklaşmış, bugünse 28 sınırlarını zorlamaktadır. Bu da demek oluyor ki övündüğümüz genç nüfusumuz istatistiklerdeki yerini yavaş yavaş büyük bir orta yaş grubuna bırakıyor ve daha uzun vadede de bu orta yaşlı nüfus yerini yaşlı bir çoğunluğa bırakacak.

Nüfusun yaşlanması kötü bir şey değil. Türkiye’de bugün ortalama yaşam süresi 71′i geçmiş durumda. Bu da daha iyi sağlık hizmetleri alındığının bir göstergesi. İnsanlar geçmişe göre daha uzun yaşıyorlar. Cahit Sıtkı Tarancı’nın Otuzbeş Yaş şiirini düşündüğümüz zaman; yazıldığı yıllar göz önüne alındığında şairin çok iyimser bir tahminde bulunduğunu görüyoruz. Ortalama yaşam beklentisinin 50 civarında olduğu yıllarda 35 yaş yolun yarısını değil de sona yaklaşılan bir noktasını ifade ediyordu. Aradan geçen bu yıllarda insanların sağlık hizmetlerine ulaşma oranı gittikçe artmış ve neticede Türk insanının yaşam beklenti çıtası 71′e kadar yükselmiştir. Bugün 35 yaş gerçekten de yolun yarısı ediyor.

Toplum hızla yaşlanmaya doğru giderken yapılması gereken şey; insanın da hayatı yaşlılığa doğru giderken yapması gereken şeyle aynıdır. Her insan çocukluk çağını iyi bir eğitimle geçirmeli ve akabinde gelen en verimli dönemi olan gençlik çağını da çalışarak ve üreterek değerlendirmelidir. Toplumların yapması gereken de aynıdır. Nüfusu gençken çalışmalı, üretmeli ve toplumun refah seviyesini en yükseklere çıkarmalıdır ki yaşlılık dönemi geldiğinde gönül rahatlığı ile istirahat edebilsin.

Türkiye 1980–2008 yılları arasında 8 sene birden yaşlanmış ve 28 yaşına gelmiş. Aynı hızla yaşlanacağını varsayarsak bir 28 sene sonra yani 2036 yılı civarında yaşı 36 olacak ve bu saatten sonra verimliliği gün geçtikçe azalacak. Genç nüfusunun fazlalığıyla övünecek bir halde olmayacak ve nüfusu gençken ne ektiyse onu biçecek. Nüfusu gençken çalışıp üretirse, güzel şeyler meydana getirirse yaşlılığında da ürettiklerinin mükâfatını görecek, nüfusu gençken vaktini ağustos böceği gibi çalgı çalarak geçirirse yaşlılık kapıya dayandığında açlıkla ve akla gelebilecek onlarca tehditle karşı karşıya kalacak.

Bugün ülkemizin genç nüfusu ne ile uğraşıyor diye baktığımızda aklımıza önce kahvehaneler geliyor. Gençlerimizin önemli bir kısmı vakitlerini kahve köşelerinde iskambil oynayarak heba ediyorlar. Şans oyunlarına bel bağlayarak; çalışarak değil de kısa yoldan zengin olmanın hayallerini kuran, sigara ve benzeri kötü alışkanlıklarla ömürlerini törpüleyen, internet kafe köşelerinde boş işlerle zihinlerini körelten gençlerimizin sayısı o kadar fazla ki. Kalifiye eleman mumla aranıp bulunamazken, kahve köşelerinde yerini bulan vasıfsız işsiz sayısı her geçen gün daha da artıyor. Nüfusumuzun en genç olduğu son 30 senede gelebildiğimiz yer ortada. Umarız ki gelecek 30 senemizde toplum olarak, gençliğimizi boş işlerle harcamaktan vazgeçer; bu kıymetli zamanı çalışma ve üretmeyle geçiririz. Aksi takdirde toplumun verimliliğinin çok azalacağı zamanlarda dünyanın dilencisi bir toplum olma olasılığımız kaçınılmaz hale gelir.

Kurban ve Demokrasi

Tarih 12 Aralık 2008 Yazan mehmet

Bayram münasebeti ile yolumuz hayvan pazarına düştü arife günü. Pazar ana baba günüydü. İnsanlar ertesi gün kurban etmek için en güzel kurbanlığı tabi ki keselerine uygun fiyatla alabilmek için pazarı alt üst ediyordu. Alıcılar ve satıcılar arasında kıran kırana bir pazarlık. Koyunlarsa başlarına geleceklerden habersiz yemleniyorlardı. Bir ara koyunların halleri dikkatimizi çekti. İnsan ve hayvan kalabalığının bu kadar yoğun olduğu yerde tam tabiriyle kuzu kuzu bekliyorlardı. Ortalığı birbirine katmıyor, başka tarafları merak edip gitmiyor, bulundukları yerden katiyetle ayrılmıyorlardı. Hatta zorla ayrılıyorlardı arkadaşlarının arasından satılanlar. Yanımızdaki bir arkadaşa sorduk, neden bu hayvanlar bu kadar sakin diye. Başka bir hayvan olsa idi bağlamadan zapt etmek mümkün olmazdı. Arkadaşımız gülerek cevapladı komik sorumuzu. “Koyun işte, adı üzerinde”. Biz de güldük saflığımıza. Elbette koyundan beklenen de bu. Koyun gibi beklemek.

İnsanımızın alışkanlıklarını sık sık eleştirirken hata yaptığımızı düşündük bu koyunları izlerken. Ellerinden gelen bir şey yok. İçgüdüleri onları ne yöne yönlendirirse o tarafa yöneliyorlar. Aynı insanlar gibi. Biz de yaşadığımız hayatı ön kabullenmelere, şartlanmalara, kalıplara göre yaşamıyor muyuz zaten? Koyundan farkımız pek az. Doğduğumuz günden itibaren bize öğretilen şeylerle hayatımızı sürdürüyoruz. Bize öğretilenlerin dışındaki mevzulardan ise özellikle kaçınıyoruz. Geleneğin kölesi olmuş durumdayız ki bu kölelikte bizim bir kabahatimiz yok. Yüzyıllardır biriken ortak akıl bize birikmişin dışına çıkmamayı öğütlüyor. Birikimin dışına çıkanlara değişik tarifeler uyguluyor. Bazısını anarşist diye damgalıyor, bazısı kafir oluyor, bazısı deli.

Bizim demokrasi kültürümüz ortak aklın ürünü değil. Geleneklerimizde yeri yok. Yakın tarihe baktığımız zaman her ulusun bir şekilde demokrasiyi edinmek için çaba gösterdiğini görüyoruz. Fransızların yaptığı ihtilal örneğin. Demokrasi için kuruluyor giyotinler, oluk gibi kan demokrasi için akıyor. Örnekler sadece Fransa ile sınırlı değil. Demokrasilerini kazanmış her milleti ayrı ayrı incelediğimiz zaman, bu uğurda azimli bir mücadele verdiklerini görüyoruz. Emek olmadan yemek olmuyor yani. Bu uluslar bu mücadeleleri verirken biz “Padişahım Çok Yaşa” diyerek başımızdaki padişahın idare edilme hakkımızı daha uzun kullanması için samimi dualar ediyorduk. İdare edilme hakkımızı padişahın elinden kendi elimize almayı aklımızın ucundan bile geçirmiyor, hasbelkader şeytan böyle bir fikri aklımıza sokarsa “Haşa” deyip tövbe üzerine tövbe sıralıyorduk. Neticede bu kadar bağlı olduğumuz padişah başımızdan alınınca ve kendimizi yönetme hakkı kendimize verilince de derin bir şoka uğradık. Bu hakkı biz savaşarak, çaba göstererek almamıştık çünkü. Hayal etmeyi bile günah bulduğumuz bu hak bize verilmişti.

Zorla güzellik olmadığı gibi zorla demokrasi de olmuyor. Genlerimize yerleşmiş olan yönetilme ihtiyacı cumhuriyetin üzerinden 85 yıl geçse dahi kaybolmuyor. Nazım Hikmet’in 1947′de yazmış olduğu şu şiir ne kadar da manidar.

Akrep gibisin kardeşim,
korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.
Serçe gibisin kardeşim,
serçenin telaşı içindesin.
Midye gibisin kardeşim,
midye gibi kapalı, rahat.
Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.
Bir değil,
beş değil,
yüz milyonlarlasın maalesef.

Koyun gibisin kardeşim,
gocuklu celep kaldırınca sopasını
sürüye katılıverirsin hemen
ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.
Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
hani şu derya içre olup
deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.

Ve bu dünyada, bu zulüm
senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin,
— demeğe de dilim varmıyor ama —
kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!

Maymunlar Cehennemi

Tarih 28 Kasım 2008 Yazan mehmet

Padişahın maymun bir dostu varmış. Maymun padişahı o kadar çok severmiş ki her gece padişah uyurken başucunda beklermiş elinde koca bir hançerle. Padişaha herhangi bir zarar gelmesin diye. Bir gün o şehre bir hırsız gelmiş, bir eve girmiş. Ev sahibi olan ihtiyar uyanıp hırsızı görmüş. “Ey hırsız” demiş. “Burası fakir bir şehir, sen evlere gireceğine padişahın sarayına gir, çalınacak bir şey varsa ordadır”. Hırsızda kalkmış padişahın sarayına gitmiş. Merdivenini tam da padişahın yattığı odanın camına dayamış ve tırmanmış. Tam hırsız odaya girdiği sırada bir böcek padişahın üzerinde dolaşıyormuş. Maymun böceği hemen görmüş ve “Kötü böcek, padişahıma zarar verecek, dur şunu öldüreyim” demiş. Hançerini kaldırmış, tam böceğe ve dolayısı ile padişaha saplayacakken hırsız atılmış ve maymuna engel olmuş. O esnada padişah uyanmış. “Ne oluyor burada” demeye kalmadan hırsız durumu izah etmiş. “Ben hırsızlık yapmaya girdim buraya ama” demiş, “Bu manyak maymun az kalsın sizi öldürecekti.” Padişah durup düşünmüş. “Demek ki” demiş, “Akılsız dostum olacağına akıllı düşmanımın olması benim için daha hayırlı olmuş.” Toplumun her kesiminde böyle maymunlar görmek mümkün. Kabahat maymunların değil; maymunları alıp da yapamayacakları işlerin başına getirenlerin.

Yetkiyi ateşe benzetirler. Bize göre ateşten daha tehlikeli bir şey. Radyoaktif bir elementtir yetki. Doğru şekilde kullanılırsa büyük faydaları olur insanlar için. Yanlış kullanıldığındaysa vereceği zararın altından kalkmak mümkün olmayabilir. Toplumun içinde, toplumu yönetmesi ve yönlendirmesi konusunda yetkilendirilen insanların vasıflarına dikkat edilmesi gerekir. Kötü niyetten bahsetmiyoruz. Kötü niyetli olununca verilecek zararları tahmin bile edemiyoruz zaten. Bizim varsayımımız yetkililerin iyi niyetli olduğu yönünde. Kimse niyet iyiyse sorun yok demesin. Maymun örneği ortada. Gün aşırı yaşadığımız onlarca maymunluklar da ortada.

Yetkinin el değişmesi birkaç şekilde oluyor. Devlet yönetiminde atanma ya da seçilme yoluyla yetkilendiriliyor idareciler. İki durumda da işin ehline verilmeme riski mevcut. Atama yoluyla yapılan yetkilendirmelerde yanlış tercihler ve iltimas ihtimalleri var. Yapılması gereken söz konusu kişinin işin üstesinden başarıyla gelip gelemeyeceğinin iyi tahlil edilmesiyken bir de bakıyorsunuz ki sözü geçen kimselerle irtibat kurulmuş ve yöneticilikle ilgisi olmayan bir maymun yönetici olmuş. Bu maymun iyi niyetli bile olsa hikâyedeki gibi hançerini saplıyor toplumun böğrüne. Seçim yoluyla yetkili olan insanlar da var. Bunların arasında da ehil olmadıkları halde görev talep edenler en tehlikelileri. Aday olma süreçlerinde yine iltimas öne çıkıyor. Çeşitli siyasi hilelerle bir de bakıyorsunuz ki konuyla hiç alakası olmayan bir insan eline radyoaktif maddeden daha tesirli yetkileri almış, sonucunu düşünmeden kullanıyor yahut sonucunu düşünmeden kullanmıyor. Yetkinin yanlış kullanılması kadar kullanılmaması da büyük bir tehlikedir kimi zaman.

Bir konuda yetki sahibi olmak bir açıdan bakıldığı zaman ateşten gömlek giymek gibidir. Aile reisliğinden cumhur reisliğine kadar geniş bir yelpazede değerlendirmek gerek idareciliği. Görünüşte farklı olsa da her türlü idari faaliyetin özünde olması gerekenler aynıdır. İdare edenin işinin ehli olması gerekir. Karakterinin sağlam olması, olumsuz yönlendirmelerden etkilenmemesi, haktan ve adaletten ayrılmaması aklımıza ilk gelenler. Göreve ve yetkiye talip olan kimselerin kendilerini çok iyi analiz etmeleri, “Acaba ben bu görevin altından kalkabilir miyim?” sorusunu kendilerine sormaları, yetkinin büyüsüne kapılarak göreve talip olmak yerine görev konusundaki yeterliliklerini düşünerek talip olmaları yahut vazgeçmeleri gerekir. Yetki verenlerin ve seçimlerde oy kullananların da aynı soruyu kendilerine sormaları, göreve getirilecek ve yetki verilecek kimsenin işin ehli olup olmadığını çok iyi düşünmeleri lazım. Yetki verenlerin, oy kullananların yaptıkları işin ciddiyetinin farkında olmamaları; niyetleri iyi olsa dahi böğrümüze saplanan hançerler olarak bize geri dönüyor.

Felsefenin Tesellisi

Tarih 21 Kasım 2008 Yazan mehmet

20 Kasım Dünya Felsefe Günü idi. Felsefe günü tüm yurtta KKTC’de ve dış temsilciliklerde coşkuyla kutlandı. Yolu düşünceden geçen herkes bu günün klasik etkinliğini yerine getirmek için gün içinde ara ara baba hindi pozisyonunda uzun uzun düşündü. Biz de elimizden geldiği kadar bu günün anlam ve önemini yaşamaya çalıştık. Misal; sevgili reisi cumhurumuzun vilayetimize teşrifini müteakip yolda ezilmiş bir kedi cesedi ile karşılaşınca bizi bir düşüncedir aldı. Memleketin her yolu, her caddesi, her sokağı araç trafiğine kapalıyken, nasıl olmuş da ezdirmiş kendini bu kedicik diye düşündük. Bunun dışında da bir ara düşünmedik değil, Atatürk padişahlık rejimini kaldırmasaydı da 2008 senesinde ilimizi ziyaret eden zat Vahdettin’in torunlarından birisi olsa idi acaba dedik, bundan daha farklı olarak ne yapılırdı, bütün yolları kapatmanın üstüne bir de herhalde bütün halkı gün boyu bir meydanda toplarlardı. İyi ki cumhuriyet olmuşuz da rahatlamışız dedik ve şükrettik.

Felsefe düşünce bilimi anlamına gelen bir kelime. Etimolojisine bakarsak bilgelik sevgisi anlamına geliyor ama biz fazla detaya inmeyelim. Felsefe düşünce bilimi demek. Eski zamanlarda henüz televizyon icat edilmemişken, internet, bilgisayar, kahvehane, uçak, sinema vs. yokken insanların vakit geçirmek için yapabilecekleri yegâne iş düşünmekmiş. Eskiden dünya nüfusu fazla kalabalık da değilmiş. Bir Thales, bir Sokrat, birkaç tane de başka çiftçiler. O zamanlar meslek grupları da bu kadar çeşitli değilmiş tabi ki. Çiftçilik ve filozofluk en temel iki meslek grubu imiş. Çiftçilik hiç değişmeyen bir meslek olduğu için eğlence arayanlar filozof olurlarmış. Bu yüzden Thales gibi Sokrat gibi arkadaşlar sırf eğlence olsun diye filozof olmuşlar. O günden sonra da filozofluk mesleği diğer meslekler gibi kendini geliştirerek bugünlere kadar gelmiş. Aristo’lar, Nietzsche’ler ve yüzlerce diğer filozof bu meslek gurubunda yetişmişler.

Felsefenin tek amacı can sıkıntısını gidermek değildir tabi ki, felsefe aynı zamanda insana mutluluk veren bir disiplindir. Tabi ki felsefeyi ikiye ayırıyoruz mutluluk vermeden önce. Kara felsefe ve pembe felsefe. Kara felsefeye dalan zihinler mutluluğu bulamıyorlar. Kare felsefenin hükmünü sürdüğü zihinler depresyonla yaşayıp muhtemelen intiharla sonlandırıyorlar hayatlarını. Mutluluğu arayanlar pembe felsefeyle uğraşmalılar. Daha pozitif düşüncelerle temel soruların cevaplarını vererek mutluluğa ulaşmalılar. Zaten mutluluk dediğiniz nesne de insanların bakış açıları ile alakalı. Aynı ortamda, aynı ahval ve şerait içinde, aynı hayatı yaşayan iki insanın bakış açıları ile mutlu yahut mutsuz bir hayat sürmeleri mümkündür. Her şey bakış açısına bağlı. Buradan şöyle bir çıkarım elde edebiliriz. Her insanın bir hayat felsefesi vardır. İnsan düşünen bir varlık olduğuna göre aksi mümkün değildir zaten. Felsefesini kurarken aradığının mutluluk olduğunu düşünürse insan, cevapları daha olumlu verebilir ve felsefe sayesinde daha mutlu bir hayat yaşayabilir.

Esasında felsefenin ortaya çıkması için ortada soruların olması olmazsa olmaz bir şart. Ne’lerle başlar yolculuk; Neden’ler ve Nasıl’larla devam eder. Dünyadaki hayatın anlamı ne? Nereden geldik ve nereye gitmekteyiz gibi sorulara cevap arar zihni gelişimini tamamlamış insan. Sonrasında düşüncenin çıkışlı ve çıkmaz sokaklarında dolaşır durur. Özgün cevaplar zamanla birikir. Bugüne gelindiğinde binlerce yıllık bir birikim oluşmuş olur. Tembeller için iyidir düşünülmüş ve kabul görmüşleri alıp aynen kabullenmek. Daha çalışkan dimağlar var olanla yetinmez, kendilerine has yollar oluştururlar. Yolların çıkışlı ve çıkışsız olması birikime bağlı değildir. Kişinin mental yapısının çıkışlara uygunluğudur esas değişken. Bizim bahsettiğimiz mutluluk kavramı da çıkışlardan birisi. Hayatımızın kısıtlı bir zaman dilimine sıkışmış olması düşüncelerimizin bizi götürmesi gerektiği yerin mutluluk olması için büyük bir itkidir. Mademki kısa bir hayat yaşıyoruz ve düşünmekten alıkoyamıyoruz kendimizi; o zaman mutluluğa götürsün bizi düşüncelerimiz deriz. Kısıtlı zamanımızı güzel geçirelim hiç değilse.

Felsefe bütün bilimlerin anası olduğu için bizim kısıtlı birkaç satırla yapabileceğimiz ancak koskoca okyanusa bir damla daha katmak olur. Yine ve yeniden insan dediğimiz varlığın ne kadar da derin olduğunu düşünüp hayret ederiz. 3 bin yıl önceki insanın ne düşündüğünü, düşüncenin hangi evrimlerden geçtiğini gözlemleriz. Bugünün bilim dallarının, Matematiğin, Fiziğin, Tıbbın geçmişine bakarız, eski zamanlarda bunların tek isminin felsefe olduğunu görürüz. İnsanı insan yapan en temel özelliğinin düşünce olduğunu görürüz sonrasında. Düşünebildiğimiz kadar insan olduğumuzu, düşündükçe ve düşüncelerimizi paylaştıkça var olduğumuzu fark eder, çok eskiden damla damla akan bilginin günün gelişmeleri sonrasında okyanus akıntılarını bile geride bıraktığını görür, kendi damlamızdan dolayı mutlu oluruz. Ne mutlu düşünene, yeni ve özgün düşünceler ortaya koyabilene ve bunları gelecek nesillere aktarana.

Memurun Vergisi

Tarih 07 Kasım 2008 Yazan mehmet

Vergi bahsi geçince devlet memurlarından hep aynı tepkiyi alıyoruz. Biz de vergi ödüyoruz diyorlar. Mantığımıza yatıramadığımız için itiraz ediyoruz. Sinirleniyorlar. Devlet memuruna 9 lira maaş ödeyeceğine; senin maaşın aslında 10 lira ama ben 1 lirasını vergi olarak kesiyorum dediği için memurlarımız da vergi ödediklerini zannediyorlar. Esasında devletin memurundan kestiği bu vergi o 1 lirayı cebinden çıkarıp diğer cebine koymasından farklı bir şey değil. Anlatalım.
Devletin gelir kaynakları şunlardır: Döner sermaye gelirleri, KİT’lerin kârları, gayrimenkul kiraları, para cezaları, gayrimenkullerin satışından elde edilen gelirler, köprü ve otoyol geçiş ücretleri, spor toto ve devlet tiyatroları gibi özel bütçeli kurumların gelirleri ve vergiler. Bu saydığımız kalemler arasında en büyük yeri tabi ki vergiler tutar. Vergi bir ülkenin ekonomisinin en temel gelir kaynağıdır. Devlet tüm harcamalarını vergilerle yapar, maaşları vergilerle öder.
Verginin oluşması için üretimin olması gereklidir. Üretim olmazsa vergi de olmaz. Çiftçinin tarlasına ektiği buğday bir üretimdir. Devlet bu buğdaydan vergi alır. Buğday daha sonra un fabrikasına gider ve un haline gelir. Devlet bu undan da vergi alır. Buğday una dönüşürken bir katma değer oluşmuştur. Daha sonra fırına giden un ekmeğe dönüşür. Katma değer oluştuğu için devlet ekmekten de vergi alır. Soframıza gelene kadar ekmek birkaç el değiştirir ve hepsinde de vergilendirilir. Hepsinin satışından dolayı oluşan kardan da ayrıca gelir vergisi alır.
Basit olarak ifade etmek için ülkemizin nüfusunu 70 milyon’dan 70′e indirelim. Bu 70 kişinin hepsi de devlet memuru olsun. Devlet bunlara 10′ar lira maaş ödesin ve 1′er lirasını vergi olarak kessin. Birinci ayda 700 lira ödeyip 70 lira vergi kesecektir. Devletin temel gelir kaynağı vergi olduğu için ve devlet memur maaşı ödemelerini kazandığı vergi ile yaptığı için bir sonraki ay devletin kasasında 70 lira olacaktır ve bu da ancak 7 memura yetecektir. Alacağı vergi ise 7 lira olacaktır ki bu da devreden ayda 1 memura bile maaş ödemesi yapılamayacağı anlamına gelir. Bu da demek oluyor ki üretim ve üretici olmadan devlet memurunun verdiği vergi hiçbir işe yaramıyor.
Ülkede üreten bir kesim olmadığı sürece devlet memurlarının varlığı bir işe yaramıyor. Gıdadan giyime kadar her türlü mamulü üreten ve işleyen insanlardır devlete vergi ödeyenler. Üretim yapan, emek veren insanlar sayesinde devlet vergi toplar ve eğitimden ulaşıma kadar ihtiyaç olan her alanda harcamalar yapar, memurunun vergisini öder. Üretici ülkesini sırtında taşır. Devletler bu yüzdendir ki üreticisine her zaman destek olmak zorundadır. Dünya ekonomisine bakıldığında öne çıkan ülkelerin hep üreticisine destek olan ülkeler olduğunu görüyoruz.
Bizim ülkemizde ne yazık ki bir memur hegemonyası var. Bürokrasi tüm kapıları tutmuş ve halka hükmediyor. Devlet memurlarındaki bu “Biz de vergi veriyoruz” havası hep bu halka hükmetme felsefesinin neticesi. Üretici kesimin vergileri ile maaş aldığı gerçeğini kabullenirse memur, üreticiye efendilik değil de yardımcılık etmek zorunda kalacak ve bu da işine gelmiyor. Koltuğunda oturup, ayak ayaküstüne atıp, emek üreten insanlara bağırıp çağırmak ve işlerine engel olmak daha tatmin edici memurlar için.
Kriz kapıdan içeriye girdi bile. Küresel kriz tüm dünyada olduğu gibi Türkiye’de de özel sektörü vuracak. Özel sektörün krizden etkilenmesi devletin vergi gelirlerini azaltacak. Devletin bu krizde uygulayacağı en iyi politika üreticinin önüne çıkacak engelleri tespit edip mümkün mertebe krizden en az etkilenerek çıkmasını sağlamak olur ki vergi gelirleri de azalmasın. Özel sektörün en büyük engellerinden biri olan bürokrasinin de bu ortamda azaltılması gerekiyor. En azından memurların bir iki seneliğine kaprislerini bir kenara bırakmaları çok iyi olur. Maaşlarını ödeyenlere bir nebze vefa göstermiş olurlar böylelikle.