Kategori: Düşünceler

Bir televizyon programında tesadüf ettim. Herkesin depremi konuştuğu geçtiğimiz kırk gün boyunca televizyonlarda, gazetelerde, medyada, sosyal medyada, berber dükkanında, markette, manavda, spor salonunda… akla gelebilecek her yerde sürekli deprem konuşuluyor. İnsanlar depremi konuşarak hem empati yapıyor ve depremzedeler için üzülüyorlar hem de kendi başlarına gelirse…

Bu depremin bu kadar can kaybına sebep olmasının sorumluları sipere yatmış bekliyorlar. Halk biraz söylenecek, içini dökecek, ardından her zaman olduğu gibi her şey unutulup gidecek. Başka gündemlerin ortaya çıkmasını bekliyor, yeni gündemlere can simidine sarılır gibi sarılıyorlar. Kendi kendilerine gündem oluşturma meziyetleri olmadığı için…

Miyamoto adında, deprem mühendisliği sahasında çalışan uluslararası bir firma var. 6 Şubat depreminin üçüncü ila altıncı günü arasında bir çalışma yaparak deprem bölgelerindeki hasarlı yapıların tespitini yapmışlar. Tespit ederken NASA’nın JPL adlı laboratuvarının öncesi-sonrası haritalarını kullanan firma nüfusu elli bini aşan her yerleşim yeriyle ilgili…

Son zamanlarda Edgar Allan Poe’nun, “Diri Diri Gömülmek” adlı hikayesi sık sık zihnimi meşgul ediyor. Hikâyede, diri diri gömülmekten korkan bir karakterden bahsedilir. O yıllarda yani 1800’lerde halk arasında böyle bir korku vardır ve yazara ilham olur. Hikâyenin kahramanı, diri diri gömülmekten korktuğu için yanında…

Deprem felaketi boyunca belki de depremden daha büyük bir felakete de birlikte şahit olduk. Kurum yöneticilerinin, belediye başkanlarının, siyasetçilerin ve bazen sıradan vatandaşların kendilerini ön plana çıkarmak için, fotoğraf karesi vermek için, isimlerini bir yerlere yazdırmak için yaptıkları birbirinden çiğ hareketler. Bir felaket olmuş, enkaz…

Hayatımız bundan sonra eskisi gibi olmayacak. Bir arkadaşla konuşuyorum, “sanki öldüm” diyor. Depremi yaşayanları en iyi anlatan cümle buydu şimdiye kadar. Sanki 6 Şubat günü saat 04:17’de ve saat 13:24’te öldük ve sonrasında bambaşka bir hayata başladık. Hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacak.  Vahdettin Yiğitcan…

Okuduğum bir romanda yazar, büyükannesinin, bir fotoğraf çektirmek için ne kadar heyecanlandığını anlatıyor. Mevzubahis büyükanne, fotoğraf çekiminden önce kıyafetlerinden makyajına kadar titizlenerek belirlenen saati heyecanla bekliyor, bu büyük olayı karşılamak için çocuklaşıyordu. Yazarın doğum tarihine göre yaptığım hesap bu olayın 1890’larda geçmiş olduğunu gösteriyor. Bir…

Oxfam adında bir yardım kuruluşu var. Çeşitli organizasyonlar yapıp yayınlar hazırlayarak eşitsizlikle mücadele ediyorlar. Geçenlerde yaptıkları bir yayında dünyanın en zengin 89 kişisinin servet toplamının dünya nüfusunun yarısına tekabül eden 4 milyar kişinin servet toplamına eşit olduğunu açıkladılar. Bu tablonun ne kadar korkunç olduğunu anlayabilmek…

Sokak aralarında dolaşırken her zaman kapı önlerine bırakılmış yemek artıklarına tesadüf ederim. Sokak hayvanlarını da düşünen insanımız, ufak tefek kapların içerisine koydukları yemeklerle hem artıkların dökülüp israf olmasına mâni oluyor hem de sokaklarda dolaşan Allah’ın mahlukatının rızkına vasıta oluyor. Milletimizin, dünyaya örnek olması gereken merhamet…

Evlerin de ruhu olur mu diye düşünmeden edemem eski mahallelerde gezerken. Yeni yapılanma olan yerlerde ne yazık ki her bina bir diğerinin kopyası gibi göründüğü için aynı şeyi düşünemiyorum. Eski binalar, yıllara meydan okuma kabiliyetleri yenilere göre daha zayıf olduğu için (ya da okuyamadıkları için)…