Kategori: Düşünceler

Depremden sonra Malatya’daki fiyatlardaki değişim inanılmaz boyutlara ulaştı. Başka şehirlere de gittik, başka yerlerde de alışveriş yaptık. Buradaki fiyatlar neredeyse Türkiye’nin en pahalısı seviyelerine ulaşmış durumda. Fiyatlar diye genel konuşuyorum siz sebze meyve fiyatlarından genel gıda fiyatlarına, ev kiralarından inşaat maliyetlerine kadar anlayın. Enflasyon hesapları…

Malatya yatırımcılar için, iş adamları için, yaşamak isteyenler için ya da yaşayanlar için cazibe merkezi değil artık. Malatya artık suçlular için, hırsızlar için, uyuşturucu madde tacirleri için, kolay yoldan para kazanma peşinde olanlar için cazip bir yer. Boşaltılmış binlerce bina var. Boş binalar normal insanlar…

Bütün insanların eşit olduğuna inanıyorum fakat zaman zaman bakıyorum da, bazıları daha eşit. Malatyalılar bu eşitlerin arasında daha düşük bir seviyeyi işgal ediyorlar. Malatya’yı bir insan, depremi de bu insanın yaralanması olarak düşünün. Zaman içerisinde yaralının tedavisi gerçekleşir, ayağa kalkar ve hayatını devam ettirir değil…

Bostanbaşı’ndaki binaların dinamit ile havaya uçurulmalarını büyük üzüntülerle izledik. Ne emekler, ne hayaller, ne hatıralar göçtü gitti o binalarla birlikte. Geriye yüzlerce soru işareti kaldı. Bundan sonra ne olacaklarla dolu binlerce insan. Kimisi kalan kredi borcunu düşünüyor, kimisi enkaz altında kalan geleceğini. Kimisi de haline…

Elimizdeki telefonlar vasıtasıyla bizden sürekli veri toplayan bir mekanizma var. Bu telefonlarla biz, kişiliğimizle ilgili birçok ipucunu “büyük veri” tüccarlarına fütursuzca veriyoruz. Bu telefonu elinde tutan kişi kimdir, ne yer ne içer, nasıl harcar, ne düşünür gibi telefon sahibinin kişiliğiyle ilgili tüm veriler sayısallaştırılarak veri toplama merkezine…

Depremden itibaren hayatımız komple değişti. Herkes yeni baştan gelecek planları yapmaya başladı zira sürdürdüğümüz hayatlarımız tepetaklak olmuştu. Evlerimiz, işyerlerimiz ne olacak derken genel olarak bakıldığı zaman her birimizin toplamının oluşturduğu bir şehir olan Malatya ne olacak sorusu da sürekli gündem oldu haklı olarak. Malatya’nın ne olacağı…

Kanalboyunda konteyner dükkanlar var, yolun sonuna doğru. Bir ara trafik durdu. Mecbur, mal indirip bindirecek esnaf. Tek araçlık yolda trafik duracak, çaresi yok. Düzensizliği düzen olarak kabul etmiş bir şehirde daha bu ne ki?  Trafikte orman kanunları geçerli. Başka konularda da kuralsızlık kural olmuş durumda….

Köhne diye bir kelime var. Köhnemek diye de fiil oluyor.  Geçenlerde İstanbul pasajında otururken etrafıma bakındım biraz. Köhnemiş birkaç yapı, etrafta eski eşyalar. Köhnemek de nasip işiymiş dedim. Depremde burası da yerle bir olup, köhneyemeden yok olup gidebilirdi. Belki de aylardır süren bu yıkım hamlesi…

Üniversiteye başladığım 90’lı yılların sonunda Francis Fukuyama’nın Tarihin Sonu tezi henüz geçerliliğini yitirmemişti. Fukuyama’nın, insanlığın artık son aşamasına ulaştığı ve tarihin sonunun geldiğini iddia eden tezi her yeni gelişmede yeniden gündeme geliyordu o zamanlar. İçinde yenilik ve farklılık taşıyan her olay, tarihin sonunun henüz gelmediğini…

1839 tarihli Nizip Savaşı, Malatya tarihinin en önemli dönüm noktasıdır. Bu tarihten önce Malatya şehrinde konaklayan Osmanlı ordusu, şehri tahrip ettikleri için, Malatyalılar şehirde yaşamayı sürdürmek yerine bağlarının ve bahçelerinin bulundukları şimdiki Malatya şehrinin bulunduğu yere taşınmayı tercih etmişlerdir. Sonun başlangıcı desek daha uygun olacak. …